Ogród medialny.

Jeden pan jednej pani, a ta pani innemu panu. Powiedziała.
Takim to pantoflowym sposobem nasz ogród stał się plenerem reklamowym dla firmy "meble, parasole, markizy polecamy".
Miało trwać dwa dni, trwało cztery. Trzydzieści cztery stopnie średnio i ponad tysiąc zdjęć.
Zaczęło się tak - przed domem stanęła ogromna przyczepa pełna sprzętu, a nam zmienił się widok z okna.
Na taki.

Rozłożono namiot - biuro, magazyn, rekreacja.

I rozpoczęły się przygotowania.
Podobają mi się te parasole, ale montaż przeraża.

Wjechała platforma do ujęć z góry.

Pownoszono na taras SZTUCZNE trawy. Nie użyto, z samych siebie pośmiano. A miskanty, jak żywe, panie, jak żywe...

Pan fotograf zaczął się przymierzać.

Pierwsza miała być sesja wieczorna.
Rozwieszanie sielskich rekwizytów w postaci suszącego się prześcieradła. Na statywach!!!
Zamieniono na tyczki, na szczęście.

Zapalono latarenki i pochodnie.

Na bujaczku pod parasolem usadzono statystkę i zaczęło się miganie z pstrykaniem. Tu bez statystki.

A tu z.

Następnego dnia na tarasie fotografowano meble pod jasnym parasolem.
Najpierw parasol odprasowano.

Rozłożono, ustawiono, umeblowano.

I zrobiło się prawdziwie śródziemnomorsko.
A po zdjęciach z wielką przyjemnością wypiłam z p. fotografem poranną kawę. Prawdziwie poranną, bo z racji światła sesja rozpoczęła się o szóstej rano, co dla artysty, przy sobocie, było nieprawdopodobnym poświęceniem. Dla mnie nie.

Nie wiem, czy podziwia, czy już myśli co i jak ujmować.

Ponieważ miały być zdjęcia z dziećmi, odbyła się próba puszczania baniek.
Baaardzo udana. Cuda na kiju! Prawdziwe!

Dzieci odwołano. Za gorąco.
Temperatura dalej sobie rosła, a ekipa nosiła, ustawiała, szykowała. Uszykowała taką miłą scenerię do sielankowych scenek. Te meble mnie zauroczyły.

 Do akcji wkracza dziewczę z tacką. Moją zresztą.

Jeszcze raz.

Nanosiła się dziewczyna, nanosiła.

Pies wprosił się sam.
I kolejne ustawki.

To ma być "obiad rodzinny na trawie"...
Parasol rozłożony, stół nakryty.

Goście przybywają.

Pan od świateł na posterunku.

Pan fotograf na pozycji...

I poooszło!
Temperatura dochodzi do trzydziestu sześciu. Gdyby obiad był prawdziwy, a w wazie, mojej zresztą, rosół, a bywa, że na imprezach rosół bywa, to goście zaliczyliby zejście.
Potem fotografowano namioty i zaklinano pogodę, żeby nie wiało. Gdyby zawiało jak to u nas potrafi, sesji namiotowej po prostu by nie było. Albo w zupełnie innej scenerii. W zależności od kierunku wiania.

I tak minęły cztery dni.
Ostatni komplet do zdjęć proszę! Komplet w komplecie.

Arbuz - rekwizyt jest prawdziwy. Taca moja. Zresztą. Zresztą szklanki, sztućce, wazoniki, zastawa i wiele innych, zresztą, rekwizytów, też moja. Zaczynam mieć wątpliwości, kiedy razem, kiedy osobno "zresztą", lub "z resztą".

Spakowali wielką ciężarówę, zwinęli stację dowodzenia i pojechali.

Postronni pytali, czy wielka dewastacja w ogrodzie.
Nie! Ekipa miła, kulturalna i zabierająca z sobą własne śmieci, co mnie o człowieku mówi
ogromnie dużo.
Mój ogród robi się coraz bardziej "medialny", a ja jestem z niego dumna, jak z udanego dziecka. Bo udał się dzieciak!
A co?
Między pstrykaniem robiłam ogórki.

A sąsiedzi żniwa.

I tym przerażającym faktem uświadomili mi, że...
Lato trwaj!
Pozdravka.