Matki i córki.

Wiem, wiem, podobny post już był, ale nastał ten piękny czas i nie mogę, po prostu nie mogę, nie pokazać Wam moich zakwitających hortensji.
Oto matki. One były tu pierwsze i rosną sobie od lat [już od lat???] dumne i dostojne przed domem.

Kwitną w zasadzie każdego roku, mimo że nie ogacone jak należy, zgodnie z moją zasadą, że co ma wisieć, nie utonie.
Nie toną i kipią kwieciem. Różowym, trochę niebieskim, jak tam chcą.

A to córki. Cała reszta, jaką pokażę, to córki tych dwóch  matek.
Córki najstarsze, w kąciku pod tarasem, niby wiosną mizerne, jakby przemarznięte, oszalały ze wzrostem i kwitnieniem.

I w zbliżeniu.

Jedne mają kwiaty w całości otwarte.

Inne jeszcze czekają w tej najpiękniejszej fazie lekkiego seledynu.

To młodsze panny w załomku domu wśród bukszpanowych kul, z klonem palmowym w tle.

I jeszcze raz z w towarzystwie cisowej kuli, która robi się wiechciem i woła o sekator.

Dzieciarnia przedszkolna znalazła miejsce w części leśnej. Oj, jak im tu dobrze.

Zauważcie proszę osłonki z kołeczków wbijanych pracowicie w grunt, coby kosa M ich nie dopadła, a lubi.

Młodsza grupa przedszkolna jeszcze w doniczkowych pampersach i w poziomkach. Za rok trafią do gruntu.

I żłobek pod białym klematisem.

A skoro o  klematisach...

Ale "o tem potem".
Tymczasem.
Tymczasem nie udzielam się z braku czasu. Lato, goście. Goście gości...
Tak było kilka dni temu:
"Namiot rozbijemy, do stadniny blisko, zero kłopotów będziesz miała". Taaa... O 22 zwiały z namiotu i wylądowały na strychu, a kotłowały się do świtu.

Na wspomnienia trzeba sobie zapracować!
Pozdravka.