Trochę poetycko.

Wrzesień jest taki, jaki powinien być. Wrześniowy i liliowo-wrzosowy.  Pogodny. Ciepły. Błogi błogością końca lata.
Na tarasie moja błogość taka.
Jaśminowce, nie dość że wpychają się przez barierki, to jeszcze rozsiadają się na ławce.

Jak je wyprosić? Nie umiem.
Na stole "kwiat". Nie wiem, jak się nazywa, choć zakupową doniczkę z nazwą zostawiłam w piwnicy. Wrześniowe lenistwo - nie chce mi się iść sprawdzać. Jakiś bardzo sympatyczny kwiatek na koniec lata.

Pozwalam też bluszczom. Na za dużo; wyłażą pod deskami tarasu i rozkładają się w pełnym słońcu.

Na stoliku sam robi się najprawdziwszy z prawdziwych sok malinowy. Dosypuję malin, dosypuję cukru, dosypuję malin, dosypuję... Powstaje rubinowe słodkie słońce zamknięte w szkle.

Są, wyczuły przyklejone odrobinki cukru.

Śliczne.

I pajęczyna między szczeblami. Też śliczna.

Czujecie tę błogość?
W ogrodzie "cisza trwa wrześniowa". Może nie jak u Tuwima "zmierzchem złotym", a południem, ale nastrój jak w wierszu. Są nawet winogrona.

Wprawdzie u poety były zielone, ale nie o szczegóły chodzi. Są.

Na skarpie kwitną jacyś spóźnialscy.

 I terminowi.

Niektórzy stroją się już w kolory.

M podlewa ukochane trawniki, a woda kapie na  kamienie.

Kamienie lśnią. Mokre pokazują swoje piękno.
Przy żywopłocie zasadzka spidera. Zawsze zdumiewa mnie precyzją wykonania.

 Wielki łowczy czai się, czuwa, czeka.

Lepkie nitki precyzyjnie omija, zna się na tym. Przecież nie wpadnie we własną sieć, pająkom się to nie zdarza.

Pusta klatka na brzozie nigdy nie uwięzi żadnego ptaka. Nie ma dna i nie po to jest.

Ot, takie późnoletnie niedzielne obrazki podszyte wrześniowym smuteczkiem. Tu westchnienie... i spojrzenie. W promienie.
Pozdravka.