Róż w zieleni.

Moja miłość do różowych bukietów zawieszonych w zieleni rozpoczęła się od dwóch krzewów kupionych siedem lat temu. Odwdzięczają się. Nawet gdy przemarzną, jak tego roku, bo nie okrywam nigdy, pojawiają się znikąd jakieś tajemne pędy i kwitną. Zawsze, choć kilkoma kwiatami.
To one, moje pierwsze. Są to mamy, babcie i prababcie następnych pokoleń. Od nich zaczęła się zabawa w coroczne rozmnażanie. Nigdy już nie kupiłam żadnej hortensji. Choć co roku kuszą kolorami i odmianami, pozostaję przy swoich.

Czemu jeden z dwóch identycznych krzaków zmienił róż na niebieski, nie wiem. Niebieski jest raz mocny, raz słabszy, jak w tym roku, ale do różu nie wraca. Nawożenie identyczne, podłoże też, posadzone obok siebie. Więc co?
A to córki. Rosną pod tarasem i  mają idealne warunki. Jedna kwitnie jak szalona, druga nie bardzo.

Córki dorodne, jako i matki, bo w porę z doniczek powędrowały do gruntu. A ta, ich rodzona siostra, za długo trzymana w pojemniku, wygląda przy nich jak kopciuszek. Termin przetrzymywania w donicach do trzech lat i tak ma być, bo potem marnieją. Sprawdzone.

I następne pokolenie, wnuczki. Młode, śliczne, ukorzeniane rok temu. Stoją wśród różaneczników i zdobią kącik z huśtawką.

Świetlisty cień - cudne określenie - sprzyja im i mnie.

I jeszcze jedna wnuczka. Odchorowuje zbyt słoneczne stanowisko na jakie ją skazałam wiosną. Spalone liście straciła, ale nie daje się - masa zieleni, kwiecia brak.

Tej natomiast liście zółkną, choć są zdrowe.

I pokolenie ostatnie, tegoroczne. Maluchy idą jak burza. Rozmnażam tylko z sadzonek, nie z odkładów. Próbowałam, niby się udało, ale wolę tak.

Tu po lewej widać przycięte w rtójkąt liście z okresu sadzonkowania.

Co by tu jeszcze? Chyba nic poza tym, że Hydrangea machropylla, czyli hortensja ogrodowa lubi kwaśną ziemię, wodę i ów świetlisty cień. Mocne słońce spali liście, a cień zahamuje kwitnienie.

Mój sentyment do nich wziął się nie z obecnej mody, ale sprzed wieków, kiedy roztańczone bukiety widziałam z okien mojego rodzinnego domu w małym ogrodzie po przeciwnej stronie ulicy. Nie miałam jeszcze pojęcia o życiu i świecie, tym bardziej o jakichkolwiek roślinach, ale zapamiętałam je, a potem odkryłam i posadziłam we własnym ogrodzie. Miłość niezapomniana.
Pozdravka.