Opowiem Wam pewną historię...

Ubiegła niedziela. Po dniach deszczu błysnęło słońce. W kościele zabrzmiała radosna muzyka, a potem tak samo radosny i dźwięczny śpiew setki  dzieci. Zrobiło się wzruszająco, podniośle, uroczyście, łzy w oczach,  a jednocześnie jakoś skromnie, bez zbędnego zadęcia.
Pierwsza komunia Najmłodszej.
Fryzurka zrobiona przez zdolną ciocię pół godziny przed.

 Oglądanie się, wyczekiwanie, emocje.

A potem było już po -  przyjmowane życzenia, uśmiechy i bukieciki.
Tu z moimi córkami -  z mamą i ciocią oraz kuzynką, czyli Średnią.

I bukiecik od nas. Kwiatki, a jakże, ogrodowe; hortensja, tulipany i trzmielina.

Ale ja ciągle nie o sednie sprawy.
Średnia to dziewczynka, jakich tysiące w maju w naszym kraju; biała alba, na kruchej szyjce łańcuszek, na piersi złoty medalik.

Medalik tulony w łapkach dodaje odwagi.

Medalik. Symbol wiary, a dla nas, dla rodziny, wielki symbol sztafety pokoleń.
Spójrzcie, to ten sam medalik na piersi innej dziewczynki.

Ta dziewczynka, to moja Mama. Na odwrocie medalika wygrawerowana data Jej pierwszej komunii - 30.05.1935 r.
To było siedemdziesiąt osiem lat temu...
Minęło tyle czasu, była wojna, wysiedlenie, poplątane losy, a medalik przetrwał, nie zawieruszył się, nie zgubił.
Kiedyś, mam nadzieję, kolejna mama, następna w sztafecie, zapnie zameczek łańcuszka na szyjce swej córeczki i opowie jej o jego historii i o losach dziewczynek, którym medalik towarzyszył.
Mama, pierwsza właścicielka medalika, nie mogła już uczestniczyć w uroczystości najmłodszej prawnuczki, ale wielką radością i wzruszeniem przyjęła fakt, że towarzyszył jej w tym dniu.
Nie byłabym sobą, gdybym nie pokazała pięknego miejsca, gdzie odbyło się spotkanie rodziny i przyjaciół.
To niewątpliwie jeden z najpiękniejszych polskich parków. Ktoś zgadnie?
Widok od strony jednego z wejść.

I podpowiedź zasadnicza - majaczące w zieleni zarysy zamku.

Pozdravka.