Żyj kolorowo...

Łatwo powiedzieć, trudno żyć. Bo jak żyć kolorowo, kiedy w duszy listopadowa noc, kiedy kłopoty się gonią... Ech, ale staram się, staram. Pomaga ogród. Przynosi zapomnienie. Chwilowe, ale zbawienne. Moja prywatna hortikuloterapia.
A w ogrodzie kolory. No to próbuję. Kolorowo żyć.
Zakładam różowe okulary.

Jest na chwilę różowo i pachnąco.

 Majowo prawie. No bo jak to? Już? W maju powinny.

Przejście do kolorów-energetyzatorów.

Ciepłych żółcieni, Wielkanoc zwiastujących.

A potem wszystkie okropieństwa się przypominają i robi się chłodno-niebiesko...

Biel uspakaja.

Zaczynają kwitnąć poziomki.

W kwietniu zakwitnie konwalia. Majowa zresztą.

I tak przez kwiecień, wiosnę, jesienie, zimy, lata. Kalendarzowe też.  Czas ogrodem mierzony...
Uruchomiłam poidła.

Ptaki są, ale nagle jakiś trel cichnie... Zbrodnia. Kot, sroki?

Porobiłam podpory pod ostróżki z przyciętych późną zimą krzewów. Ta z pęcherznicy.

Ta z derenia.

Są piękne same w sobie. M pyta do czego wigwamy. W Indian się będę bawić..., ot co! Jakby nie wiedział.
Przycięłam wrzosy, już czas.

Kupiłam za grosze to, co chciałam. Maleńki, ale z potencjałem.

I dokupiłam na poznańskiej starzyźnie Chinczyków-strażaków. Stali sobie, wyraźnie czekali na mnie, bo którz by ich przygarnął.

Słodcy są. Nie wiem który bardziej, łysiutki, czy w czapeczce?

A może zgłupiałam? Może.

Dalej fascynują mnie ogrody japońskie w pastiszu. Bo ogród prawdziwie japoński może stworzyć Japończyk w Japonii.
Dostałam od Przyjaciółki adekwatną książkę.

Bardzo dobra, bardzo.
Z autografem i dedykacją, albo odwrotnie.

Historia ogrodu autorki niesamowita. Utwierdza mnie w ogrodowym świrze. Mam nie tylko ja!
I na koniec bzdurnej pisanki ON. Kwintesencja spokoju i zadowolenia.

Mimo wszystko z uśmiechem-
Pozdravka.