Pamięć.

Kolejny marzec, kolejne odejście.
"W marce odchodzą starce", powiadają.
Nie był starcem. Był lekarzem, świetnym diagnostą, kumplem z dawnych, tych najpiękniejszych lat, lat młodości.
Mieszkaliśmy jakiś czas w tym ślicznym domku pośród starodrzewia. Domek nas zbliżył. Tu mieliśmy nasze pierwsze samodzielne mieszkania. On na górze, my na dole.
Dawał niezwykłe poczucie bezpieczeństwa, bardzo ważne dla nas, rodziców niemowlaka wcześniaka. Wiedziałam, że jest nad nami i to wystarczało.

Był też pośrednio kimś, komu zawdzięczam przyjście na świat mojej drugiej córeczki, którą ochrzciliśmy w tym kościele.

Potem w nieskończoność spacerowałam z Nią tą aleją.

Zostały tylko wspomnienia, pamięć i smutek.
Te błękity, to dla Ciebie Doktorku. Dokładam je do wczorajszych róż...
Moje fiołki są takie same jak te, które kwitły w "naszym" parku, gdzie zapachy i śpiew słowików nie dawały spać.

Pozdravka.