Polecenia godne..

Wszędzie krokusy - że zakwitły, że wiosna, że kolorowo i radośnie... a u mnie o porządkach, psie, trzmielinach i iglakach. Bo mi zdjęcia krokusów nie wyszły.
O tym, że jestem fanką grabi i wygrabionego, czystego i odchwaszczonego już wiecie. Zaraz ktoś napisze, że ja z Poznania, to tak mam. A owszem, mam, ale tylko w przestrzeni ogrodu. Wariactwo nie dotyczy mieszkania. Na szczęście, bo bym oszalała.
Mam więc wygrabione i chwilowo bez chwastów. Zaraz urosną.
Podobno w ogrodach nie powinno być widać nagiej ziemi. A mnie się podoba. Wszędzie żwirki, kamyczki otoczaki, a u mnie ziemia. Ciepła, pachnąca... No  i pograbić można...

Milutko, czyściutko. W wygrabionej ziemi jest spokój.

Gęsiówka aż rwie się do kwitnienia.

Tu też tak było. Do czasu.

Pod maleńkim buczkiem, który miał być drzewkiem bonsai, ale  żal mi się go zrobiło i wypuściłam buczka z doniczki, powstaje klepisko.

Buczek jest mały, ale krzepki i mocno zdrewniałe gałązki świetnie czochrają, a czochrać jest co, więc się czochramy.

Z radością, z przyjemnością,
W kółeczko kilkadziesiąt razy. Było wygrabione, jest uklepane, też ładnie.
Ad rem, czyli do tytułu posta wracam.
Przyjrzałam się pozimowo i teraz będzie wielka pochwała dla niepozornych niby, ale jakże dekoracyjnych, bezproblemowych i wdzięcznych trzmielin.
Mam kila odmian.

Najstarsza, stąd pierwszeństwo. Złoto - zielona,  doskonała do strzyżenia.
Tu największa z kilku osobników tej odmiany, też ostro cięta.

Świetna do rozjaśniania cienistych kątków.

 Sprawdzająca się też w pełnym słońcu. Niezawodna.

I jeszcze najdelikatniejsze z moich trzmielin - japońskie. Soczyście zielone błyszczące i sztywne liście nie wskazują na to, ale boją się mrozów i uprawiam je tylko w pojemnikach. Za to bardzo łatwo można je rozmnażać. Żeby była tak gęsta, wymaga sekatora.

Na koniec jakaś taka najmniej efektowna, ale rozstać się nie możemy.

Teraz słów kilka o mocno ostatnio krytykowanych iglakach.
Błogosławię pomysł obsadzenia nimi skarpy. Rozrosły się, osłoniły ziemię wybawiły i uleczyły mnie z drobnicy. Nie mam nic przeciwko drobnicy, ale w dużym ogrodzie się nie sprawdza, za dużo zabiegów i problemów, a jak wyczytałam, że nad lewizjami należałoby stać z parasolem, dałam zginąć i nie płakałam. Co zostało, to zostało, reszta zniknęła.
Iglaki na skarpie.
Kosówka. Bardzo polecam.

Nieostro jakaś wyszła, ale piękna jest.
Jałowce płożące, pięknie zwisające.

I zagadkowy, kupiony na samym początku, wolno rosnący, chyba świerczek jakiś płożący?

A może nie świerczek? Bo jakby nie świerczek, ale tak go zwę.
I jeszcze raz jałowiec. Gigant nad giganty.

W małym ogrodzie mógłby być ogrodu tego połową.
Tyle pochwał dla zimozielonej prozy ogrodowej.
Lecę wygrabiać liście dębu osiadłe wzdłuż żywopłotu. Nie rozkładają się przez lata i trzeba się z nimi rozprawić w sposób mniej naturalny.
Lecę grabić i słuchać skowronka.
Pozdravka.