Jak przetrwać.

Z komentarzy wnioskuję, że w wielkim nielubieniu jesieni jestem nieco osamotniona. Lubicie jesień. Na ogół  ją jednak lubicie, a ja mimo kolorów, babiego lata, nikłego ciepełka, nie lubię i już. Solidaryzuję się z niedźwiedziami, borsukami i innymi przesypiającymi. Też bym tak chciała, ale tu "chcieć, to móc" jakoś marnie się stosuje.
Pociecha z jesieni jest taka, że dla mnie to dobry czas na prace czas zabijające, wymagające wysiłku, zapewniające ruch i niemożliwe do wykonania podczas upału. Taką mam filozofię przetrwania. Przy okazji jasne światło i ów ruch podnoszą poziom serotoniny, kalorii ubywa, czyli szczęśliwa powinnam być. Teoretycznie.
Dwa alta temu zabijałam czas układaniem kamieni na skarpie, co dało początek "drugiemu ogrodowi".

Układałam, układałam, jesień mijała. 

Potem M posiał trawę i zupełnie zaniedbany teren, który miał być tylko częścią gospodarczą, powoli zamieniał się w ów "drugi ogród".

Wiosną od strony pól posadziliśmy brzozowy zagajnik. Dla przytulności. Brzóz jest około trzydziestu, posadzonych za gęsto, bo z częścią i tak rozprawią się sarny i zające.

I zaczęliśmy zwozić kupowaną okazyjnie starą cegłę rozbiórkową, żeby wyjąć tymczasowe paskudne plastikowe obrzeża trawnikowe i zastąpić je obwódką z cegły. Jest praca na jesień? Jest.

Sąsiad meliorował pole. Stare rurki drenarskie zastępował rurami z tworzywa. Zaoszczędziliśmy mu wywózki, przytargaliśmy skarby i czekają na pomysł zastosowania. Pomysłu na razie nie ma, ale materiał jest!

Czeka nas jeszcze posadzenie szpaleru daglezji od strony sąsiada, na granicy ogrodu i drugiej nieużytkowanej przez nas działki, żeby wreszcie, po wielu porażkach z innymi nasadzeniami, skutecznie się odsłonić i zapewnić ogrodowi intymność.

Porażki były spektakularne. Z posadzonych pierwotnie pięknych jodeł kalifornijskich, przetrwały trzy.

Dalsze próby.

Derenie okazały się za niskie, żywotniki - nie, nie, nie - teraz padło na daglezje. Mają być gęsto i cięte, rada osoby bardzo kompetentnej. Zobaczymy. Teren paskudny, po dawnych zabudowaniach gospodarczych, diabli wiedzą, co tam w ziemi jeszcze siedzi. Swoją drogą, gdyby ktoś tę działkę zechciał kupić, problem rozwiązałby się sam, ale chętnych brak. Szkoda. Taka ładna, z jesionem, z żywopłotem od drogi, z krową za miedzą i nikt jej nie chce.
No a potem jeszcze tylko skopać warzywnik rozprawiając się przy okazji z górą kompostu, powycinać, uporządkować, zgrabić, dosadzić, przesadzić i.... przetrwać zimę.
Pozdravka.