Chwalę.

Megi namawia, żeby chwalić  umajone. Chwalę.
Moja graniczy z ogrodem i należy do sąsiada. Jest mocno zaniedbaną łąką użytkową; chwastorodną, zalewaną, zażabioną, zawierzbioną i malowniczą, choć mało umajoną.
Oraz gościnną.

Z tym, że nie dla wszystkich.

Ciągnik wyciągnięto, ale skosić i tak się nie dała, bo się zalała. Nie łzami wprawdzie, ale zrobiła, co mogła.

Więc się jeszcze zawierzbiła.

Zawierzbienie cieszy mnie bardzo, bo rozmaici krajobraz, a gospodarze z nim walczą - rąbią, tną, siekają i rwą. Włosy z głowy też. Na moje  ciche szczęście walczą jak z wiatrakami.
Lubię tę granice - dotąd łąka, odtąd zboże. Najpierw zielone, potem srebrne, na końcu białe, czas żniwowania.

Po sianokosach "nie do końca", łąka zaczyna zielenieć. A zboże srebrzyć.

Tajemnicze kręgi, no dobra, linie. Ale za to znam pochodzenie.

Stąd uprawiam podglądactwo, tu fotografuję.

Nieopodal sąsiedzi pukają się w czoło nad moją głupotą - nam łąkę zalewa, my sianożęty czynimy, skończyć nie możemy, a wariatka nie ma co robić i pstryka.
Dobrze, że nie widzą, jak se tu śpiewam  "Chwalcie..."

To nachwaliłam!
Pozdravka.