Buksusy - ostre cięcie.

Może nie aż tak ostre jak w tytule, ale cięcie.
Czerwiec to dobry czas [ wiem, wspominałam już, ale obserwatorów ku mojej radości przybywa ]. Przymrozki minęły, można bez obaw ciąć bukszpany.
Na pierwszy ogień poszły dwa rosnące w dziwnym kątku domu. Czego w tym kątku już nie było; wrzosy, barwinek, hosty, teraz jest tak - klon palmowy, cis, bukszpany.

Rok temu  podsadzone były żurawkami. Czemu w dziwny sposób zginęły żurawki? Nie wiem.

Potem wielkie stare prześcieradło rozpościerałam na bukszpanowej rabacie i cięłam, cięłam, cięłam, docinałam i poprawiałam. Wyszło, jak wyszło.
Dalej.

 Bliżej z begonią.

 Najbliżej.

 Z panną frywolną i samosiejkami brzóz.

 Samosiejki jeszcze raz. Zostaną tu. Chcą, to będą, tylko mają dziwnie płytko rozłożone korzenie. Czemu?

 I z kamieniem.

Oraz rzut z góry. Jak geometria, to geometria.

Jeszcze narzędzia zbrodni, za jaką kiedyś uważałam wszelkie cięcia.
Sekatorek akumulatorowy, zwany krokodylkiem,  narzędzie wdzięczne i poręczne.

Oraz nożyczki, których kolorek określa firmę, a których używam do miejsc niedostępnych dla krokodylka, na przykład u samego dołu kuli.

Nie ubieram się w firmy, ale w narzędzia inwestuję.
Sekatotek, nożyczki i prześcieradło, to oprócz anielskiej cierpliwości, jedyne akcesoria potrzebne do cięcia.  Prześcieradło podłożone pod delikwenta, potem zgrabnie zwinięte i wytrzepane, zapobiega temu, czego nie można zgrabić, a co widać na poniższym przykładzie.
Moja technika cięcia jest techniką "na oko", więc tnę pomału i delikatnie, żeby szkód sobie nie narobić i na razie mi się udaje. 

Zrobione! Więcej w sezonie nie będę cięła, chyba że leciutka kosmetyka, nic więcej.
Miłego tygodnia!
Pozdravka.