Antydepresanty.

Mam, co chciałam - jaśminowe noce, jaśminowe dni.
Być może się powtarzam, ale lubię wracać do historii. Historii z jaśminowcami w tle.
Więc, zanim "mam, co chciałam", było tak.
Kupiona rozwalająca się chałupa i myśl pierwsza - z lewej wyrąbiemy okno, wstawimy drzwi i dobudujemy taras.

Wielka Wizjonerka i Wielka Marzycielka na kupie śmieci. Zdumiewa mnie dziś tamten optymizm.

Okno wyrąbane, drzwi wstawione, jest taras.

Syn serdecznej przyjaciółki, architekt zresztą, stwierdził, że TO, czyli mój piękny taras, wygląda jak molo. Bo wyglądał. Ale ja wiedziałam, czego chcę. Po tarasem posadzę jaśminowce wonne, koniecznie wonne, bo już wiedziałam, że istnieją, bezsensowne dla mnie, jaśminowce bezwonne.
Posadziłam. Odmiana Aureus.

Niby szły, jak burza, z naciskiem na  "niby". Kiedyś tak urosną, że taras zatonie w zieleni - myślałam - tylko nie bardzo wiedziałam, kiedy one tak urosną.
Rosły.

Z nimi rósł żywopłot, bluszcz na bramce i cała reszta.
I mam! Mam, co chciałam.
Jaśminowce zatopiły taras.

Topią dom.

Wchodzą do domu.

Pączkują.

Są prawdziwie złote i właśnie zaczynają kwitnąć.

Niech się schowają Sephory i inne Douglasy, Chanele i Diory. Pozamykać zapach w buteleczki szczęścia, rozdawać antydepresanty zamiast Prozacu.

"Ty przychodzisz jak noc majowa,
biała noc, noc uśpiona w jaśminie,
i jaśminem pachną twoje słowa,
i księżycem sen srebrny płynie,..."

Kto tak pięknie o jaśminach? Broniewski.

Snów srebrnych w noce jaśminowe życzę.
No wiem, że leje i zimno... U mnie też.
Pozdravka.