Zieleń, widzę zieleń.

Zielony post. Nie mogę się doczekać zieleni w ogrodzie, ratuję się "zielonym inaczej".
Inaczej, czyli zielonym, a jakże, ogrodowym, ale póki co domowym. Wniosłam do domu pączkującą w piwnicy jedną i drugą hortensję. Nie wiem, czy wyceluję, ale ma zakwitnąć na Wielkanoc. Rok temu trafiłam.

Zieleń, najprawdziwsza zieleń. To będzie trzeci sezon tego egzemplarza w pojemniku. Jak wyczytałam, wystarczy, więc latem wkopię ja do gruntu.

Powyższa jest różowa, a to maleństwo, to ukorzeniona ubiegłym latem hortensja ogrodowa biała. Nie zrażam się rozmiarem XXXS, tamte też takie były.

Moje "zielone inaczej", to również to. He he he, uwaga, o modzie będzie.
 Zaczęło się od bluzeczki, której delikatna zieleń sama wpadła mi w oko. Cudna...
Cena? Przeżyjemy. Przymierzalnia. Strach, bo tu bywa różnie. Zdarza się Wam, że piękny ciuch w Waszym rozmiarze, dla Was, bankowo dla Was, okazuje się absolutnie nie na Was? Nie pasujący, dziwnie uszyty,  macie go natychmiast dosyć i jeszcze nie możecie się z niego wyszarpać? Bo się przyssał, oblepił, przyczepił i nijak nie chce z Was zleźć? Mnie tak właśnie się zdarza, ale nie tym razem, przeciwnie; zaskoczył dopasowaniem, Niesamowite! Posiadłam więc wiosenną bluzkę w bladomiętowym kolorze i poczułam się absolutnie przygotowana  do wiosny .

Hafciki z bliska. Czyż nie ładne? A wieszaczek jaki mam elegancki! Sama siebie podziwiam.

No więc poczułam się przygotowana, bo tę bluzeczkę można do wszystkiego. Pod warunkiem, że się to "wszystko" posiada. W czasie przemyśliwania stanu posiadania własnego "wszystkiego", obijając się w myślach w te i we wte między dżinsami a leginsami, przypomniało mi się...
... przypomniało mi się, że hitem TEJ wiosny, co przeczytałam i o dziwo przytomnie zakodowałam, będą zwykłe ołówkowe spódnice. Najlepiej skórzane. Czujecie? Zwykłe, jednak najlepiej skórzane.
Rany boskie! Jest? Jest moja sprzed lat? Bo może pocięłam, podarowałam, zgubiłam?
Była, czekała w czeluściach szafy na swój wielki powrót.


Widzicie kolorek? Zieloniutka oliwka. Jeszcze  dwa kilogramy w dół i mam jak znalazł. To znaczy, znalazłam. We własnej szafie zresztą.
Z kilogramami rozprawi się wiosenny ogród.
Idę za ciosem zieleni. Jakiś czas temu odnalazłam na strychu taki element, nazwijmy go dekoracyjnym. Co to może być, prawda? Wiecie, że gromadzę rupiecie i to jest właśnie rupieć zielony głównie, który posiadam od ponad  dwudziestu lat.  Obejrzyjcie, zaraz powiem, co to takiego.

Otóż jest to element drzwi, chyba od masywnego kredensu, ale zeznania darczyńcy były mętne, czyli nie na pewno. Otwierało się ów kredens [ponoć] i otwierały się wprawione witrażowe połówki, teraz połączone nitami.
Nie marzyłam wtedy o posiadaniu własnego domu, ale że posiadać coś na wszelki wypadek, czyli jak mówimy w rodzinie "w razie Niemca", lubiłam zawsze, wędrował ze mną witrażyk krętymi drogami życia i miał być wprawiony w drzwi mojego domu, gdybym go jednak, a nóż widelec, posiadła.
Cud się zdarzył, posiadłam, ale nikt już nie robił drzwi na zamówienie, zresztą czas gonił, wprawione zostały drzwi gotowce, a element osiem lat wędrował na trasie piwnica -strych.
W tym roku został wydobyty, umyty, połówki zostały złączone i rozmyslam, gdzie by go umieścić, ze wskazaniem, że ma to być ogród. Może gdzieś między konarami drzewa, gdzie słońce błyska i pokaże kolory szybek? Radźcie, jak to widzicie.
Zielony temat wyczerpany. Do przedwiośnia równiuteńkie trzy tygodnie. Już tylko trzy tygodnie! A poza tym LUTY! A nie styczeń, czyli dobrze jest!
I tym jakże optymistycznym stwierdzeniem...
Pozdravka.