Podziękowania i nie tylko.

Poniedziałkowym porankiem pan listonosz, zresztą przemiły chłopak, dostarczył pocztę a wśród niej...
Karta z pierwszymi życzeniami. Od Ewy, o którą, o kartkę, a nie o Ewę, strasznie się przymówiłam w komentarzu, do dziś mi wstyd, aleśmy z Ewą wszystko sobie wyjaśniły i proszę bardzo, mam!

Podziwiajcie, jako i ja podziwiam, precyzję wykonania.

 Jeśli to jest ręczne pismo..., no nie widzieliście mojego..., nie zrozumiecie podziwu.

Dziękuję Ewo!!! Gdybyś jeszcze  tą magiczną kartką umiała czarować tak, żeby lat ubywało... Nie da się? To nie wszystko, nie, nie. Była jeszcze paczuszka od Gigi, a w niej wylosowana nagroda.

Czyż nie piękne? Piękne! Dziękuję!!!  A  dowodem, że piękne, są wczorajsze pytania, podaję w kolejności zadawania pytań:  pani farmaceutki w aptece, wnuczki, córki, męża - "Skąd masz takie ładne kolczyki? Czemu mąż na końcu, bo jako facet nie zauważył ich przed wyjazdem, norma. Oczywiście, że nie przyznałam się do tego, że należę do blogowego świata. Powiedziałam, że wygrałam, co z prawdą się nie mija, choć całą prawdą nie jest. Znacie.
Poza tym donoszę, że. Wczoraj rano było miło, popruszyło, no luty w końcu, niech mu będzie.

W dali, jakby wiosennej, jastrząb wypatrywał śniadania.

Po cotygodniowych zakupach i po miłych plotach z córką wracałam w śnieżycy, co już wiosny nie przypominało. A dziś rano... Luty przegiął!

Szlag wiosenne nadzieje trafił. Zima. Jakby druga w tym roku, czy co?

Przecież już tak było! I znowu?
Tymczasem ...

Hortensja aż się rwie do kwitnienia, do wiosny, do lata. Jak ja.

Ćwiczę robienie zdjęć nowym aparatem. Niby coś łapię, a po efektach tego nie widać, patrz wyżej.
No, może patrz niżej, jakby zbliżenia wychodziły.

Ale czy ja wiem?
Zaklinam wiosnę,  śnieg sypie dalej. A u was?
Pozdravka.