Już i jeszcze.

Już, bo jesień. Jednak jesień...
Ranki za oknem późne i zamglone.

Ogród od rana do wieczora mokry.

 Liście lecą.

 Czerwienieją, opadają.

Śmiecą.

Puste ławeczki się smucą.

Pachnie grzybami.

Już...

Ale jeszcze!

Jeszcze!

Jeszcze zdziwienia, że kwitną kwiaty lata.
A nawet wiosny!

 Bo że marcinki, to oczywiste. Ich czas.

I czas traw.

Wykopana wiosną kępa miskanta, porąbana siekierą, bo inaczej się nie da, na kilka części, dała piękne nowe egzemplarze. Polecam przepis, bo ceny traw rosną wraz z modą na nie.
Czas żniw koperkowych samosiejkowych. Koper zdrowy, dorodny, jesienny, nic tylko mrozić, pesto robić.

Przestałam się więc oszukiwać. Jesień.
Czas na zmianę miejsca zamieszkania. Doniczkowych miało być mniej, jest więcej, piwnica robi się ciasna.

Mania zbieractwa mnie nie opuszcza.
Jadąc samochodem zauważyłam kiedyś porzucone pod czyimś domem to.

"To" było ewidentnie porzucone, postanowiłam ratować. Wstąpiłam, zapytałam o przyszłe losy "tego" i po chwili taszczyłam je do samochodu.
Czułam na sobie zdumiony wzrok byłej właścicielki..., bo... "pani, to stare jest, pęknięte, pani..."
"To" stanowi ogrodową równowagę dla "tego". O tym "tym" pisałam - to tralka pałacowego tarasu służąca po latach świetności jako zapora do zamykających się drzwi czyjegoś garażu.
Ot, losy przedmiotów.

Wiekowo i materiałowo się nie zgadzają, ale wtopią się w ogród, dobrze będzie.
Mam pytania.
Przyciąć tę kwitnącą dalej lawendę? Poczekać do wiosny? Nie wiem.
I następne.
I co się stało z rozchodnikami?

Blade, anemiczne, a kwity się nie rozwinęły. Chore?
Na co? Jak je uratować?

W niedzielę miałam wątpliwą przyjemność pierwszy raz zobaczyć się na ekranie.
Zrobiłam zrzut ekranu żeby udokumentować zdarzenie, stąd niewyraźny obraz.

Wystąpiłam jako dama z taczką.
O matko...
Pozdravka.