Letnio - jesiennie.

Jest czas siewów, jest czas zbiorów. Jak to w życiu.
Nie siałam, nie sadziłam, a mam. Mam rumianą kolorową i pachnącą  obfitość jako pozostałość po tych, co kiedyś byli, zasadzili i... odeszli.

Obfitość pachnącą jabłkiem, nie marketem.
Zbierając wspominam, choć nie znałam.
Wiem, że byli dobrzy i pracowici.

Wiem, że dzieci nie doceniły, roztrwoniły.
Najpierw sprzedali ziemię, potem dom. Sprzedali ojcowiznę, a to na wsi nie uchodzi.

Może dlatego tak lubię i szanuję tę jedną jedyną jabłonkę?
Tego też nie siałam, ale zebrałam. Co roku rośnie ich kilka niedaleko domu, przy drodze.

W sam raz tyle, żeby poczuć niebiański smak.

Kilka ususzyłam, mają świetny aromat.
A to już i siałam, i zbierałam, przetworzyłam, zamroziłam.

Z braku miejsca w zamrażarce zastosowałam jedną z najstarszych metod konserwacji włoszczyzny - zasoliłam.

Miłą częścią domowego przetwarzania, z uwagi na czas przyszły tego przetworu, będzie zagospodarowanie owoców pigwowca.

Pigwówka zimowa porą... mmm.
Koniec kulinariów.
Ogrodowa proza miesza się z ogrodową poezją.
Bo.
Jak oszalała wspomnieniem lipca kwitnie drugi raz lawenda.

Dalej na "letnio" kwitną powracające do łask pelargonie.

No i niby jeszcze letnio, ale już niestety jesiennie.
I nostalgicznie.

Nie mogę nie pochwalić się nowym  nabytkiem z giełdy staroci.
Mam go, mam!

Zastąpi znienawidzoną serdecznie ławę.
Ileż to naszukałam się takiego stoliczka na A. Bez efektu. Ceny podobnych, ale "nie tych" porażające.
A tu - jedno spojrzenie i już wiedziałam - mój ci on. Jeszcze bardziej ucieszyła mnie cena - 50 zł. kupiłam bez targowania.

Idę zbierać w obiektyw słoneczną jesień.
Pokażę w deszczu.
Pozdravka.