Jak się polepszy...

... to się popieprzy.
Tak to już w życiu bywa. Za dobrze za długo być nie może. Prawo jakieś jest, które fakt ten normuje, określa, stanowi, tylko nie wiem, jak dokładnie brzmi. Fakt, że ma zastosowanie. Samo się stosuje, w życiu każdego człowieka.
No to czas na gorsze. Na jak gorsze? Oto jest pytanie, bez odpowiedzi.
Czas, czas, czas. Wszystko pokaże czas.
A jak taki czas, to wrzosy.

Same w sobie są pięknym smutkiem. Bo coś się kończy, a one są tego początkiem.

Z rododendronami też piękne.

Niektóre z nich jeszcze kwitną.

Złe wyniki Mamy. Rozmyślanie, że taka kolej rzeczy...

W piątek przyspieszona operacja córki. Jej optymizm, że przestanie boleć, że to najlepszy ośrodek w kraju, mój pesymizm, bo to przecież kręgosłup.
Sama sobie zabraniam czytania na ten temat i czytam dalej. Mistrzyni stresu. Ona nie czyta, żeby się nie stresować. Tak daleko padło jabłko od jabłoni.

Jutro wyjazd do Niej, ale będę tam bez Niej...
No więc te wrzosy na smutki.
I ostatnie pąki pelargonii na krzywej wierzbie.

I rozchodniki w bladym słońcu.

Jest różowo, choć różowo mi nie jest.

Pewnie trochę mnie nie będzie, więc jeszcze odrobina lawendowego.

Lawenda kwitnie po raz drugi bujnym łanem.

Kwitnie samosiejkami.

Kwitnie wciśnięta w szczeliny.

Łudzi, że to jeszcze lato.
Pozdrwvka.