Wczoraj.

Zimno. Niby ma prawo być zimno, ale nie lubię, oj nie lubię. Bardzo i zdecydowanie. Koło południa słońce wywabiło mnie jednak spod komina. Wymotałam się z ciepłych pieleszy i wyszłam.

Komin, jak komin, dymi i nie o niego mi idzie, ale o brzozę. Nasza piękna, najpiękniejsza brzoza włazi w przewody i przy dużym wietrze, a u nas tylko duże wiatry, grozi awarią. M. straszy, że obciążą nas kosztami jej usuwania i nie dość, że prądu nie będzie, nie będzie też kasy. Dużej kasy. Zabieram się do napisania pisma w sprawie wycinki. Brzoza rośnie tu osiem lat i bez pozwolenia nie warto próbować.Zrosła się brzoza z domem, ja z brzozą i bardzo mi jej szkoda.

Wywabiona spod komina, ubolewając nad brzozą, poszłam do ogrodu.

Idę i wiem po co.

Ta pogoda jest mi dana po to, żebym jednak dokończyła kopanie warzywnika. Więc idę dokończyć dzieła, żeby na wiosnę już tylko grabie i nasionka. Lekutko.
W drodze do ogrodowej siłowni kolejny raz potykam się o gada.

Gadzina jest gadem zabawką i została porzucona przez dzieci. Ja ją znam, ale nie raz widziałam reakcje tych, którzy nie wiedzieli, że jest z plastiku... Kwik, wrzask i ucieczka. Albo paraliżujący strach i niemoc ruchowa. Obie reakcje piękne, z tym, że śmiać się nie należy. Należy współczuć, ubolewać.
Urzekają mnie kwiatostany pęcherznic.

I kolor dereni. Jak zawsze.

Rugosy zresztą też.

Nalewka wisi  jeszcze na krzakach, zamiast przegryzać się w słoju. Jutro, koniecznie!
I tak sobie idę.

Wrzosy i różaneczniki muszę podlać i otulić dokładniej.

Kora i liście, to chyba trochę za mało, ale ziemia jeszcze nie zamarzła na 5 cm [dzięki Megi], więc czekam.
Poza tym ślicznie.
Na skarpie kolory grają w słońcu.

Mimo, że skarpa już zimowa, to jeszcze kolorowa.

Iglaki wyrudziałe, wyszarzałe, na zimowo.

I tak, z pewną niechęcią, doszłam do warzywnika. Skopałam, nawiozłam, zakończyłam, amen.
A M. w tym czasie skosił trawnik. Tym razem chyba na prawdę po raz ostatni. Widzicie paski?

I gdyby nie data w kalendarzu, można by mieć jakieś letnie skojarzenia.
Pozdravka.