Czas.

"Nadgryza zębem."
"Robi swoje."
"To pieniądz."
"Leczy rany."
No i mija. Za szybko. Biegnie, ucieka, gna. Za szybko.
Dopiero przebiśniegi, żonkile, już nawłocie, drzewa w złocie...
Lubię patrzeć na znaki, jakie zostawia. Na przedmiotach, na przyrodzie, na ludziach.
Czas w ogrodzie przede wszystkim "robi swoje". Sprawia, że z surowizny pierwszych nasadzeń coś się najpierw wyłania, potem dojrzewa.
Zakładamy ogród i czas zwalnia. Czekamy, czekamy... i nic. Nic się nie dzieje, czas stanął w miejscu i stoi. Podobno cechą ogrodnika musi być cierpliwość. Jeśli ją mamy, a musimy mieć, to doczekujemy się efektów. Naszą cierpliwość czas nagradza.

Siedem lat temu pod bramką posadziłam sadzonki bluszczu. Czas długo stał w miejscu.

Kilka LAT później nagle przyspieszył i było tak.

Teraz kilka razy w roku przycinam i nie nadążam.
Bluszcz na początku rośnie powoli, ale jak już się zdecyduje, to pędzi jak opętany. W górę, w dół, kładzie się, pełza, tworzy kobierce. Nieprawdą jest, że dobrze czuje się tylko w cieniu.
Inny przykład. Chciałam osłonić przestrzeń po tarasem.

Cztery lata i...

...poooszło!
M miał dawno zamaskować te krzywa dechy tarasowe. Tu czas stanął i niestety nie chce ruszyć.
Albo to. Zachęcona mile tym, co wyrosło z takiej samej gałązki - prawy górny róg zdjęcia - zerwałam inną gałązkę i posadziłam.

Minęło pięć, może sześć lat i taki efekt.

Brzozy, daglezje, rosną szybko, ale wierzby biją rekordy! Płaczące na pewno.
To nas cieszy.
A  inne działanie czasu zastanawia refleksyjnie. Jedenaście lat temu musieliśmy wyciąć stareńką jabłoń. Pień długo służył jako pierwszy ogrodowy stolik kawowy i piwny, potem ogrodowa pamiątka, a teraz rozpada się w proch. Powoli. Czas nadgryza go swoim zębem.

Pomagają mu mrówki, grzyby, bakterie i kto tam jeszcze mieszka.

Rozpada się w pył, w proch, w próchnicę. "Z prochu powstałeś..."
Inne ogrodowe przykłady nadgryzania.
Ostatni na starociach wypatrzyłam całe, acz nadgryzione narzędzie. Niewielkie, stare, śliczne i z drewnianym uchwytem. Dwa złote.  Bez targowania. Do kogo należało, w jakim ogrodzie było?

Rok temu, wiosną dostałam od M, który zna moja słabość do posiadanie sekatorów, ten. Jesienią zaginął. Było już "po dzieciach", więc nie ich sprawka.* Był, nie ma. Szukałam, znalazł się tej wiosny w kompoście. Nadgryziony, oczyszczony, służy dalej.

Czyż nie pięknie dostosował go czas do zakupionego właśnie  narządka? Jaki komplecik!

Te dwa przedmioty zawieszone na brzozie pochodzą z działki Rodziców. Mieli działkę, nie mieli pojęcia o ogrodnictwie, ale się starali. Tato zakładał trawnik i kupił narzędzie tyleż profesjonalne, co niewygodne. Grabie z wałkiem, ale ani grabie, ani wałek. Czas i deszcz działają powoli. Rodzice odeszli, a pamięć trwa.

"Leczy rany".
To jedno z ostatnich zdjęć Mamy u nas, rok temu, czerwiec. Właśnie skończyła dziewięćdziesiąt lat. Czas pięknie wyrzeźbił Jej twarz.

Już nie wypijemy razem kawy na tarasie ani w ogrodzie, ani nigdzie...
Ale czas leczy.
Rodziców wspominam ciepło, pogodnie, łagodnie.
Miało jeszcze być o tym, że czas to pieniądz.
I tu przykładów brak. Szkoda, bo czasem miewam czas, a efektów jego zamiany na korzyści materialne nie widzę.
Czy z treści wpisu i mojego nastroju jasno wynika, jaka pora roku nadchodzi?
Wynika.

* Na dzieci zwalamy wiele spraw typu "zgubiło się", "ktoś wziął", "gdzie to znowu jest" i podobnych. Często niesłusznie, ale czasem tak. Podczas tegorocznych wakacji wyjaśniła się sprawka zaginionych lata temu moich ukochanych i długo poszukiwanych grabeczek. Radosna opowieść okraszona była wybuchami serdecznego śmiechu, bo już można. Przedawnienie.
"Bo jak odkryłaś, że skorupki z Twojego ukochanego dzbanuszka ukryłyśmy pod jałowcami i jak kazałaś nam wydłubywać spod kamieni wpychane tam papierki po lodach i batonikach, to kiedy złamałyśmy Ci grabeczki, poszłyśmy daleko i wyrzuciłyśmy je w polu sąsiada. Wiedziałyśmy, że tam ich nie znajdziesz."
Jasne, tam nie szukałam...

Pozdravka.