Moje pejzaże.

Płasko, płasko, plackowato, naleśnikowato, nudno.
Taki pejzaż z boku.

  Taka kraina z frontu.

Jena wielka wielkopolska smuta.
Orka, orka, zaorane wielkie wielkopolskie pola.
Jak czasem błyśnie, to nagle szare zamienia się na złote. Na chwilę. [ Dziś o poranku]

Ani morza, ani górki, ani jeziorka, stawik nawet wysechł.
Stepowiejemy, wysuszamy się.
Tu, za ogrodem, na łące był staw.

Zostało po nim miejsce  znaczone wierzbami.

A bydełko ma więcej łąki na wypas.

Ale, na każdym zdjęciu, blisko lub w oddali, są ONE - WIERZBY. Są jedynymi pionowymi elementami przyrody. Tną płaszczyzny tyleż malowniczo, co nudno.

Ale wiecie, jak je lubię , jak mnie uwiodły i przywiodły.
No bo jak się temu miałam  oprzeć?

Wiem, że było, ale te zamglenia...
Więc skoro już uwiodły i przywiodły, to na wielkiej płaszczyźnie, w ich ramionach,  powstał ogród.

I miejsce do życia.

Dla Hanki też.

I zobaczcie, zobaczcie, co zrobiono  z wierzbami. Że ogłowiono, to dobrze, ale dokonano tego w grudniu, a podobno luty jest terminem cięcia.
Hanka chowa paszczę w chaszcze i prawie jej nie ma.

Uczy się chętnie, jak na swoje 10 miesięcy jest posłuszna, ale boję się spuścić ze smyczy. Instynkt psa tropiącego może wziąć górę i Hanka da dyla.
Wie już którędy do domu, tędy.

I dalej tędy.

  I już. Tu mieszkam.

A potem... błogość na listwie granicznej.

I nie przejdzie, nie ma mowy.
Dobra. Jedni wariują na punkcie kotów, ja mogę na punkcie Hanki.
Wróciłam do dawnych czasów i wzruszeń, do świata jakiego już nie ma, a chciałoby się żeby był. Wróciłam do...

Naiwne, słodkie, ale są te książki ze mną tyle lat, że musiałam przeczytać kolejną.
No i ten dom na Rooswelta 5. Przecież istnieje.
A Wy? Co czytacie? Co warto?
Pozdravka.