Życie PO biegnie tak samo, jak życie PRZED, a jednak inaczej.
Bo.
Tak samo jak każdego roku wybuchła wiosna i maj szaleje w ogrodzie.
Największe szaleństwo trwa się na skarpie.
Tak kwitły, odwdzięczając się za kompletne  zaniedbania, tulipany.

 Tak przemieszczające się w niepojęty sposób floksy.

A tak wszystko razem.

Tu prawie to samo, a inaczej.

Jeszcze irysy z fiołkami nie wiadomo skąd.

I same fiołki.

W ogóle na skarpie kipiało.

Pchało się, zajmowało najmniejsze szczelinki.

Siało, jak ten berberys, i rosło na potęgę.

A poza skarpą.
Trawniki zadbane, zwertykulowane, skoszone, jak M lubi.

Zakwitły rododendrony.

A w cieniu ułudka.

I konwalie.

Niedługo będą poziomki.

 I pierwsze w moim ogrodzie truskawki.

 Bukszpany odbijają, ja szykuję się do cięcia, a miodówka do ataku.

Kaktusy ytszły z piwnicy i zamieszkały na szambie.

Czyli.
Jest tak samo. A jednak inaczej.
Tyle chciałabym Ci Mamuś powiedzieć, pokazać, cieszyć się Twoimi zachwytami.... Przynieść Ci kawę do ogrodu, przysiąść, pogadać...
Pozostała mi ławeczka dumania.

Cienie.

Widoki, których nie zobaczysz, a ja już nie wyczuję w Twoich myślach radości, że mam dom i swoje miejsce.

Minął miesiąc, a wciąż nagłe myśli, że jak zadzwonię, to powiem Ci, co zakwitło, co posiałam, że muszę zebrać szpinak, że jak przyjedziesz, to...
Nie zadzwonię.
Czasem jednak dzwonię. Wyobraźnią słyszę dzwonek telefonu w pustym mieszkaniu...
Pozdravka.