Nie wierzę!

Zima?
Nie wierzyłam w to, co zobaczyłam o poranku.
Za oknem, z kubkiem kawy i z aparatem? Zimę!
Szybko, bo tegoroczna zima jakby jesienno-wiosenna, zaraz zrobi się szaro buro.

A jednak - z zimna zamarzło moje mini oczko.

Tan napis coś znaczy, tylko zapomniałam co. "Mój ogród"? Chyba. Ale znaczy na pewno. Kto chce, niech sobie przetłumaczy.

Nie stać mnie na japońską latarnię... poza tym to stale tylko wschodni żart.

Trawy jak zwykle malownicze.

Bukszpan oczywiście nie mniej.
A z drugiej strony tak. Tu dokumentacja nie zza okna.
Zimowy spacerek, mam nadzieję, że jednak ostatni.

Z daleka tak.

Z bliska tak.

Z bardzo bliska tak.

Świerk conica . Leciwy, a niewielki. Jak to conicy mają. Taki kucyk świerkowy.

Ileż ja się po tych schodkach nabiegałam...

Berberys i jałowce. W ogóle nie widać kamiennego murka, który podpiera skarpę.

Bukszpanowe kulki. Już bym cięła...

Pędy derenia na śniegu. Czerwień efektem cięcia wiosennego Silnego, bezlitosnego, jak należy..

Rododendrony w zimowym malowniczym zwisie listowia.

Wrzosy. Niby mają się dobrze, ale one często tak mają, a potem już niekoniecznie.

Buk na wrzosowisku miał być tylko na chwilkę, dla pogrubienia pnia pod przyszłe bonsai i jakoś został. Może w tym roku go wykopię, może nie, kto to wie.

Jeszcze sentymenty...

Oraz głupotki. Kaczki są urody nikczemnej, wręcz paskudne, szczególnie  z oczu jakoś źle im patrzy, ale...

Migusiem  obok katalpy. Bluszcze mnie rozczulają Niezmiennie.

Jeszcze podtarasowy kątek z trzmieliną.

I hortensjami.

I koniec.
 Domek. Kawka, książka i byle do wiosny!
Żegnam nieco ozięble, bo jednak zima.
Pozdravka.