Ogród świąteczny.

Kiedy pan D. , którego nie znam, [ i nie lubię za to, z czego go znam, a znam z ekranowych opowieści ] powiedział, że Polska to dziki kraj, oburzyłam się. Dawno to  było? Nie bardzo.
Dziś, ubolewając,  zdanie to  podzielam. Niestety w pełni.
A co? Nie dziki?
Miasto K. powinno się spalić ze wstydu za dwóch, a za jednego w szczególności, z trzech zdziczałych panów madryckich.
Policja umierać ze wstydu, że dopuściła do tego, co można było przewidzieć, czemu można było zapobiec, a nie potrafiła i dzicz zwyciężyła.
Święto, takie święto, a świętować strach.
A w ogrodzie jesienna  cisza, jesienny spokój i świąteczne czerwienie berberysów.

Piękne kontrasty.

Od jasnych.
Do ciemnych.

 W ogrodzie można świętować.

I świętowałam.
Tak.

I tak.
Pytam najmłodszą, czy wie, dlaczego dzisiejsze święto tak się nazywa, bo nazwę znała.
Cisza. Milczenie owiec, czyli trochę nagrzeszyłam.
Nagrzeszyła, bo pani coś mówiła, ale co mówiła, nie wie, a że powinna wiedzieć, wie.
- Nudne było?
- Taaak...
Robię najkrótsza lekcję patriotyzmu - "zabory", bo zabrali, potem kto zabrał i dlaczego, na ile zabrali i jak to się skończyło. Bardzo obrazowo i bardzo emocjonalne. Wtedy dociera.
Pojawiają się pytania! Sukces. Rozmowa i autentyczne zainteresowanie.
Drążąc dalej pytam jakich piosenek uczyła się ostatnio na muzyce.
Adekwatnych okazuje się. A jednak. Teksty tak sobie, a podobno śpiewa w szkolnym chórze. No więc?
-Teksty z kartek śpiewamy, nie musimy na pamięć.
Nie wiem, nie wiem. Ja bym przemaglowała. TE słowa, TYCH pieśni trzeba znać.
Słów hymnu UE też nie znają. Od dziesięciu, do szesnastu lat. Nie znają, sprawdziłam, nie trzeba, nikt nie wymaga.
Szkoła, szkoła, szkoła.
Mają wiedzieć wszystko, nie wiedzą nic, a jeśli już cokolwiek, to jest to wiedza bezmyślnie wykuta pod testy i pod statystyki.
Nie myślą, nie wyciągają wniosków, nie posługują się logiką. Nie muszą. Nikt od nich tego nie oczekuje.
Postanawiam się nie denerwować. Przy święcie? Nie warto.
Inne ogrodowe czerwienie.
Irga.

Dęby. Czerwone nawet z nazwy.

Sypią gdzie się da, a da się wszędzie.

Malowniczo, ale nie ma co się łudzić, że się rozłożą. Będą tak trwać i trwać.
Oprócz czerwieni ogrodowe złoto.

I takie.

A nawet takie.

Sypnęło mi złotem.
Moje ukochane msze zamsze uspokajają.

A lawenda kwitnie i pachnie dalej.

Spokoju życzę.
Pozdravka.