Dni po i polityka.

Jeszcze troszkę o tym jak było. Bo dla mnie BYŁO.
Było niezwykle miło, ale jak się skończyło, kiedy następnego dnia wyparowały resztki adrenaliny, był już tylko wielki pad.
Przed padem spojrzałam na tę karteczkę, której to pomysł podsunięcia podpowiedziała mi SMS-em moja córka, skądinąd zapalona ogrodniczka [i dla mnie też, dla mnie też..., "i dla mnie też" też było].

O jak miło, jak ładnie!
A potem szybko tu i padnięcie.

Dwa ruchy - rozłożone, unieruchomione - bo i bez bujania w głowie miałam karuzelę razem z huśtawką i...

...zaległam na dowolnie wybranym boku. Z braku gruszy pod modrzewiem.
Moje całodniowe działanie ograniczyłam do intensywnego wgapiania się na to co ponad i na niemyślenie. Pomału osiągałam "to, co na świecie najświętsze...".

Swoją drogą pomysł z rozkładaną huśtawką genialny. Jeśli ktoś przed zakupem i zastanawia się która, to polecam taką.
Doszłam do siebie, choć niezupełnie, dnia następnego.
A dziś to, co Wy wprawdzie znacie, ale podobało się Mai i co być może znajdzie się w programie.
Wielokroć zachwycała się tym kolorem ostróżki. Ja wolę błękitną.
Przy okazji dowiedziałam się, że są dwuletnie. Taaak? A ja myślałam, że byliny na wieki.

Kwitnącymi już niektórymi hortensjami. Twierdziła, że u Niej wcale nie kwitną. U NIEJ???

Macierzanką w łanie

I wszystkim co w łanie się działo - pachniało i brzęczało, ssało i zapylało. Jak to w łanach.

 Pachnącym różem dzikich róż.

Poziomkowiskiem.

Kolorem tej surfinii.

Pierwszymi kwiatami powojników.

I naturalną podporą z pnia ściętego orzecha.

W ogóle podobało Jej się to, co z recyklingu, stare, inne, nie do kupienia w byle sklepie.
Jak detale następujące.
Ubrana w błękit lobelii donica i stareńkie korytko z surfinią.

Korytko, co to "tylko porąbać i do pieca". Też coś!

Detale bezkwietne.

Moje ukochane kątki i zakątki, jak ten z poidłem.
Powtarzanie ujęcia wodolejstwa do poidła odbywało się ze trzy razy. Ciekawe, czy będzie.

Pod tarasem.

I ten - moja kapliczka w dębowym pniu.

Najmniejsza na świecie figurka Marii straciła na szczęście dość paskudne kolorki i stała się najprawdziwszą Białą Marią malowniczo oplecioną bluszczem. Wielkość liści pokazuje maleńkość figurki.

Mój gust, wystawiony na profesjonalną w końcu krytykę, jakoś się wybronił, a miałam wątpliwości, oj miałam.
Teraz pozostają tylko obawy, co z tego wszystkiego wyniknie. Ale, trudno, co będzie, to będzie.
No tak, ja tu sobie gadam, opowiadam, a to wszystko pikuś w porównaniu z tym, co dzieje się w ukochanym kraju.
Z tym, co zrobiła banda małych, obrzydliwych, fałszywych i zakłamanych, a zadufanych w sobie facecików, mających gdzieś obywateli kraju, którym udają, że rządzą. Czyli nami.
Ręce opadają, noże w kieszeniach otwierają.
Nie chcę takiego państwa, tak samo jak nie chcę państwa pod rządami drugiej opcji, bo są tam tacy sami  obrzydliwi, fałszywi i zakłamani, a zadufani w sobie mali faceci bez wizji,  za to z głupimi pomysłami.
Chciałabym normalności.
Za dużo chcę? Za dużo.
Wiecie, co mnie śmieszy, ale i przeraża najbardziej? Że nagrywano nielegalnie i nagrywający będą mieli poważne kłopoty. Oni. I że ujawnienie taśm to skandal.
A było nie dopuścić do nagrywania!
Śmieszno i straszno.
Nie śmieszą mnie natomiast zupełnie anegdotki, które panowie sobie opowiadali i hehehe rechotali. Jakie nieśmieszne, jakie niemęskie. Jak opowiadający. I zawsze o jednym i tym samym, niezależnie od opcji i pozycji. Społecznej, rzecz jasna.
Prymitywizm pana od zegarków przeraża. I to, jak niemęsko trzęsie się ze strachu -
"Bo ona jedzie od paru lat na stracie, potężnej" - żalił się biedaczek biednej żony.

O jak mi przykro, że interesy nie szły. Na papierze, bo ogólnie pewnie fajnie było.
A pan z banku! Jak on się troszczył o stan państwa, a tu tak niewdzięczność narodu.

Mogłabym długo, ale po co.
Idę tu...

...nie mówiąc, że mam wszystko gdzieś. Bo nie mam.
Poczekam na Monty Dona. A nuż wpadnie. 
Pozdravka.