Dzień.

Nareszcie można powiedzieć, że wiośnie obrażenie przeszło na dobre. Jest ciepło, zielono, kwieciście, ale i sucho. U mnie bardzo sucho.
Trawnik potraktowany wertykulatorem, nawieziony i dobrze podlany odwdzięcza się cudną runią.
O poranku kładą się na nim tajemnicze cienie,a kamienie zmieniają kolory. Ech, pięknie jest.

Niby to samo, a jednak z każdą chwilą inaczej.
A potem ogrodowa proza - praca. Jak to wiosną, sami wiecie.
Sianie buraczków, kończenie układania kostki, twórcza praca przy cienistej rabacie.
Zakwitają różaneczniki. Przedziwna sprawa, pąki są różowe, a kwiaty śnieżnobiałe.

Cienista rabata pod drzewami nie z każdej strony ma cień. Zastanawiałam się, co posadzić w słońcu i znalazłam miejsce na sadzonki poziomek, ruski rok czekające już na posadzenie. Pomysł odkryłam w "Wymarzonym Ogrodzie". Poziomki jako roślina zadarniająca stanowiska pod drzewami! Kamień z serca, poziomki na rabatę.

Obrzeże z dębowych plastrów zastąpiło mały wiklinowy płotek, który ukleciłam rok temu i tyle przetrwał. Poza tym rabata została powiększona i płotka było za mało.

Razi nowością, ale wtopi się i razić przestanie.
I tak sobie minął dzień. Nie wiedzieć jak i kiedy.
Zachód słońca i prognozy wróżą piękną pogodę na następne dni i niech tak będzie!

Po słońcu  pozostał tylko róż na niebie. Też piękny.

Oglądam te zachody każdego dnia i napatrzeć się nie mogę.
Takie widoki za oknem przeganiają pojawiające się czasem myśli o sprzedaniu wszystkiego w cholerę! Bo po co mi ten wielki ogród, po co mi to wszystko, po co ja to robię i... No właśnie, a co ja bym wtedy robiła?
O, miałabym na przykład pięknie pomalowane paznokcie, ubierałabym się niezwykle elegancko, nie grzebałabym w żadnej ziemi. Damą bym była, po prostu! Tylko, jak siebie znam, chwilowa dama bardzo żałowałaby podjętej decyzji. Więc póki co odpuszczam. Elegancja ogrodowa, a zamiast lakieru szczoteczka do paznokci i niech to trwa, a myśli niemądre przepadną.
Przyjemności wszelakich życzę!
Pozdravka.