O wianku, jakjach, serniku i kwiatkach.

Obraziłam się na pogodę. Ona na mnie też. Nie bywamy u siebie od kilku dni. I to potrwa, bo taki numer wykręcić! I to na same święta? Jak można? Nie kontaktujemy się więc. Nawet przez ogród.
Obrażona zajęłam się twórczością, stałam się na chwilę artystką ludową i z brzozowych gałązek z dodatkiem sosny, podobno tak należy, uwiłam taki oto wianek nad stół .

Wianek niestety nie jest w pełni ekowiankiem, ponieważ do pięt nie dorastam Prawdziwym Artystkom Ludowym oraz uzdolnionym blogowiczkom i zamiast prawdziwych wydmuszek doczepione zostały  sztuczne jajka.. Gdybym to ja miała choć cień Ich cierpliwości, to może, może, ale nie mam.

M. i tak zachwycony.
A ja, zadowolona, że nie runął ani żyrandol ani wianek ani oba razem, zaczęłam bezwiednie zwijać pozostałe gałązki, które same ułożyły się w wianek-jajo. W samozachwycie i szale twórczym nie zdążyłam na szczęście obciąć mu ozdobnych kitek i powiesiłam w łazience. A co!

A teraz uwaga, uwaga! Podzielę się z Wami tajemnicą równo opadającego sernika. Chcecie, to poczytajcie. Cukierniczką jestem taką sama, jak artystką ludową, ale sernik to moje sztandarowe, popisowe dzieło. Otóż sernik prawdziwie domowy, nie faszerowany chemicznym spulchniaczami, opada zawsze i opadać ma. Chodzi o to, żeby opadł równo, a nie pozostawał wysoki po bokach blachy, a zapadnięty w pozostałych rejonach. Sposobów na równe opadanie jest dużo, a sernik opada sobie i tak jak on chce, a nie jak chcemy my. Mój opada równiutko, bo wbrew wszelkim zaleceniom, wyjmuję go z piekarnika natychmiast po upieczeniu i zaraz odkrawam nożem brzeg sernika od blachy. Ciasto nie ma się czego trzymać i opada równo. Logiczne. Tajemnica od zaprzyjaźnionej pani Prawdziwej Kucharki, potwierdzona i sprawdzona.
I tak. Po wyjęciu z piekarnika.

Okrojony i samoistnie obniżony.

Proszę bardzo, po wyjęciu z tortownicy, jaki równy.

 I jeszcze, jak już, to już, po całości,z czekoladową polewą.

Ale się wymądrzyłam kulinarnie, zupełnie nie w moich tematach, ale może komuś się przyda.
Na zakończenie wraz z najserdeczniejszymi życzeniami pięknych, mimo obrażonej pogody, Świąt, kilka zdjęć z mojej fiołkowej polany.
Kilka lat temu zasadziłam w ogrodzie maleńką kępkę, z wielką nadzieją, że kiedyś może mrówki rozniosą nasiona po ogrodzie. Rozniosły. Troszkę czasu trwało, ale początek jest.

Zachwyca mnie ten widok.

 

Ostatnie niebieskości, to oczywiście krokusy. Nędza wielka, zakwitły tylko te, otulone innym roślinami, pozostałe bez pączków kwiatowych. I ani jednego żonkila.

No to jeszcze raz

Najserdeczniejsze życzenia!

Pozdravka!