Monika pyta, ja odpowiadam. Wszak liście lecą, lecą, lecą i lecieć jeszcze będą. Co robić?
Ano zależy. Gdzie lecą, na co lecą i z czego lecą? Ja robię tak.
Zostawiam wszystkie liście z drzew i krzewów rosnących w części zwanej laskiem, parkiem, jak zwał, tak zwał.
Pod aronią.
Pod pęcherznicami.
Pod czerwonymi pęcherznicami.
Pod dereniami.
Pod brzozami. Brzozowe liście rozkładają się najszybciej, wiosna nie będzie po nich śladu.
I pod wszystkim, co tam rośnie i gubi listowie. Zostawiam ten "szum"
dla zwierząt małych i dużych, niech mają kryjówki, pokarm, ciepełko i co
tam chcą. Może w ten sposób zwabię wreszcie do ogrodu jeże?
Wiosna wygarnę z grubsza nierozłożone resztki, a może i nie, bo niech się ściółka ściele.
Zgrabiam natomiast wszystko, co leży na trawnikach, bo pozostawienie daje gwarancję pleśni śniegowej, czego M by nie zniósł.
Pod surmią.
Pod wierzbą.
Zbiory trafiają na kompostownik.
Najzażarciej walczymy z liśćmi kasztanowca wraz ze szrotówkiem.
Te liście palimy, bo to jedyna szansa na pozbycie się szkodnika.
Czyszczę też przysypane listowiem iglaki.
Tu liście winorośli na jałowcach.
Ze względów estetycznych zbieram opad winobluszczu, inaczej zasypałby dom.
Reasumując - o tej porze dmuchawa i grabie, to najczęściej używane sprzęty.
Beznzdzieja tych prac odpłaca się codzienną utratą milionów kalorii. Tak to sobie tłumaczę i macham grabiami.
W przerwach między machaniem udaję, że lubię jesień i że TAK jest też ładnie.
W co sama nie wierzę, bo zdecydowanie wolałabym wiosenne bratki.
Kubeł z uszami z giełdy staroci, pierisy z wyprzedaży, o doniczkach pisałam, skrzynki zrobił M.
Z innej beczki.
Maniakalnie podglądam ogrody i maniakalnie podglądając doszłam do subiektywnego, zaznaczam to wyraźnie, wniosku następującego.
Nie
sadzić iglaków, a jeśli, to z umiarem. Są wygodne, bo liśćmi nie sypią,
ale nieskończenie nudne i oklepane. Tak jak żywotnikowe nasadzenia
wzdłuż ogrodzeń. - ogródek - tuje, ogródek - tuje, ogródek.... i w
nieskończoność takie pudełka. Że ogrody małe, sąsiedzi wścibscy, widoki nieciekawe i
że jakoś osłonić trzeba, wiem. Ale może czymś innym? Bluszcz taki na
przykład, na siatkowe ogrodzenia? Klematisy? Albo cusamen do kupy?
Najpierw hederka się poleni, ale potem jak burza ruszy i zasłoni.
Berberysy? Miejsca nie zajmą, ciąć można, liski małe, same się rozłożą.
No są sposoby, żeby ogrody nie były takie jednakowe. W dużych ogrodach
rozmach większy, tylko pomyśleć trzeba.
Berberysy w rzędzie. Pisałam, że po złotówce z marketowej czystki? Pisałam. Że podsadzić by czymś trzeba? Pisałam, nie podsadziłam, bo nie wiem czym.
Czasem jednak iglaste
niezbędne. Moje sąsiedztwo straszy. Padło więc, za radami Waszymi
cennymi, nie na zaplanowane daglezje, a na świerki. Bo zimą też nie chcę
sąsiedztwa oglądać, a iglaste zasłonią. M pojechał był, nabył i... oniemiałam. Przywiózł
świerkowe przedszkole, a nawet żłobek. Pani Leśnik tak nakazała. Skoro
kopane, to najmniejsze. Dają największą gwarancję na przetrwanie. I tak
powstaje świerkowa przesłona przyszłości, czyli dalej będziemy mieli
widok na rasowe gospodarstwo wiejskie przeczące dwudziestemu wiekowi i
rolnictwu UE. Trudno. Ja poczekam, tylko, czy doczekam?
TO będzie kiedyś świerkowym szpalerem.
Część żłobkową wpakowałam w doniczki i poczekam do wiosny.
To natomiast będzie szpalerem cisowym.
Cierpliwość ogrodników nie ma granic...
Mam dwa takie korytka, a szpaler posadzony zostanie tu, w "nowym ogrodzie".
Gdzie trwają prace budowlane.
Gdzie kiedyś było tak.
Pole pszenicy za skarpą, potem skład drewna i kompostowisko zamieniamy powoli w "drugi ogród".
Zwariowaliśmy? Pewnie tak, ale to miłe wariactwo.
Zgnębiona, dosłownie, marnymi widokami, nalewam kolejny nalew nalewek na zalewanie jesiennych smutków. Co za
cudne słowo "nalewka", prawdaż? Jest w nim lato, słońce, słodycz i moc. Piękne
prawie jak "dziewanna".
Macie swoje ulubione słowa?
Ja mam. Mam nawet swoje własne. Patrz niżej.
Pozdravka.
