Hej ho , hej ho, do pracy...

Sentymenty typu; ach wiosna blisko, klucze ptactwa na niebie i inne podobne porzucamy i rzucamy się w wir roboty.
Ten wir przedwiosenny wkręca mnie bardzo, bo wreszcie można wyjść, słońca nałapać, popracować, zdrowo się zmęczyć się, że o gwałtownym traceniu kalorii nie wspomnę. Wprawdzie mróz znika dopiero około południa, ale czas zaczynać przycinanie.
Sekatory w dłoń i ruszyłam przycinać wszystko, co teraz należy.

Jeden najzwyklejszy, drugi bardzo firmowy, co absolutnie nie znaczy w tym przypadku, że lepszy.

Taczka w dużym ogrodzie, to druga ręka i pomoc w wielu pracach. Mam jeszcze druga, nówkę nie śmiganą na dwóch kółkach, niewywracalną. Sekator, ten na taczce, tnie jak masło grubsze gałęzie krzewów.
I tak uzbrojona, w kaloszach w różyczki, ruszyłam w teren.

Stare grube pędy dereni trzeba ciąć, żeby wyrastały nowe, bo tylko one maja ten cudowny kolor. Wiem, należy poprawić, ale dojście do dołu było trudne.

Winorośl. Pewnie z błędami, ale chciałam dobrze.

Za to pięciorniki - perfekcja! Modelowe cięcie.  Tak uważam.

Pigwowiec. Przykład zaniedbania i jesiennego lenistwa, tylko jak bez ran kłutych wydobyć owoce? Nie przycinamy, dopiero po kwitnieniu.

Efekt działań. Widać błoto?

To już nie ja, ale obie "nasze" wierzby ogłowione.

Konary zwiezione, zniesione, pocięte, porąbane. Jesteśmy wzorami pracowitości!

W ramach działań estetycznych i żeby przyspieszyć wiosnę wyniosłam bukszpany z piwnicy. A jak za zimno im będzie?

 I odnowiłam element dekoracyjny w "ogródku wschodnim". Mam nadzieję, że witrażowa farba nie spłynie.
Bardzo pracowity dzień, z  klangorem żurawi w tle, ze słońcem, piękny.
Pozdravka.