Przegląd wiosenny.

Cięłam jak opętana nie rozglądając się na boki i dopiero w weekend, kiedy zaświeciło słońce, żeby zrobić sobie przyjemność, poszłam w przedwiosenny ogród popodglądać, co tam po zimie słychać. Z obawą wielką, bo bezśnieżne mrozy mogły narozrabiać, a tu same pozytywne niespodzianki i ogólnie nieźle jest.
Różaneczniki wyspane, radosne, już prostują liście. Ale też kołderkę jaką miały jak należy;  liście dębu, szyszki i igliwie sosnowe.

Ale nie wszystkie radosne, bo na przykład te już mniej. Coś im jest, ale co? Mróz, grzyb?

Was też tak cieszą takie bzdurki? Takie kiełki zielone wyłażące z zimowego bałaganu.

Albo takie cudeńka. Golteria. Zdobna, efektowna roślinka. Doskonała na wrzosowiska, do jesiennych pojemników i w ogóle do wszystkiego. No może nie wszystkiego, ale sprawdzona w wielu kompozycjach.
Ubiegłoroczne gniazdo na świerku. Precyzja wicia mało widoczna, bo dojść trudno.

Kocham ten kolor. Dlatego mocno tnę derenie tej odmiany.

Bukszpany chyba przetrwały, choć miejsce do zacisznych nie należy. Tu wyjące wiatry szaleją z mrozem od jesieni po wiosnę.

Bluszczowi też nic nie dolega. Chyba. Sam się tak pięknie wkomponował. M. twierdzi, że niszczy drewno. Każde kiedyś się zniszczy.

Zachęcona prognozami wyniosłam z piwnicy bukszpany i trzmieliny japońskie. Niech się hartują.

Codziennie nasłuchuję i nie słyszałam jeszcze dzwonienia skowronków. Z nowych gości pojawiły się, no właśnie, co to jest? Cyba kopciuszki, ale nie mam pewności. Kręcą się na katalpie, obok tarasu. Może znowu robią sobie gniazdo pod belkami?

Zachęcona widokiem wykorzystałam resztki masy papierowej, jaką zostawiły dzieci i ulepiłam sobie TO.

TO jest ptak koślawy, bezogoniasty, spękany, ale jaki śliczny. Teraz mądre moje powiedzcie mi, co zrobić, żeby mógł stać na dworze? Pomalować go? Czym?
Skoro temat zrobił mi się ptasi i wszystko dookoła świergoli, to jeszcze coś takiego. M. się porządził i kupił na klamotach kolejne TO. Brudne nieziemsko doszorował do białości, stwierdził, że a l a b a s t e r  i miałam wpadać w zachwyty. Byłam powściągliwa, więc sam wpadał, a ja zachodziłam w głowę, co to jest. Twierdził, że postument na kwiaty. Postawiłam. Koszmar. Tak bywa - chciał dobrze. Postały więc kwiatki, a dziś w ramach "coś trzeba zmienić"obejrzałam TO sobie kolejny raz i odkryłam, że TO jest chyba poidło dla ptaków.
Oto cudo w całości.

Nie bardzo trzyma proporcje, prawda?
Ale wielkogłowa dzieweczka trzyma konwalie, więc ogrodowa panienka.

I część zasadnicza. Poidło, czy mi się wydaje?

Z wiosną wystawię na dwór, bluszczem jakimś oplotę, wtopi się w zieleń, spatynuje i będą ptaszki uciechę miały.
Może ktoś się spotkał z takim cudem i oświeci mnie, co To właściwie jest?
Pozdravka .