Czas macierzanki.

M ma dwa irytujące pytania:
1. Czy TO szybko rośnie?
2. Czy TO długo kwitnie?
Nie pojmie, że nie ma TEGO, co rośnie tak szybko i co kwitnie tak długo, jakby On sobie życzył. Że jest czas konwalii, piwonii i bzów. Patrzy na przekwitające różaneczniki i dziwi się, że już po. Niesubtelny taki. Bo jak postawi  bramkę, trejaż, choćby kratkę, to widać zaraz, a roślinki pomalutku.
Bramka porośnięta winoroślą i pojemnik na produkt. Duża, solidna, widać ją.

Teraz jest czas macierzanki. Puchatych różowo-fioletowych dywaników rozłożonych gdzie się da, albo gdzie się same rozłożyły.
Na wrzosowisku. Zobaczcie, jak pięknie otoczyły dębowy plaster.

 Z motylkiem.

Wciśnięta w kamienie.

Z rogownicą ["Wywal to białe!", a białe wyrzucić się nie da].

Z nie wiem czym.

Na schodkach. Deptane równo, a kwitnie i jeszcze pachnie wdzięczne ziele.

Tu wkraczamy na skarpę, ale to kiedy indziej, a tymczasem...
Miało nie być kociokwiku kolorystycznego, ale nie da się, bo kolory same włażą.
Tym wybaczam, bo podciągają się pod "różowy".
Jak firletka.

I oleander, jak najbardziej.

Nawet żurawkowe liście, niech będzie, że różowe. Ale nie bardzo.

Ale już jest biały, co to się wywalić nie da, w postaci rogownicy.

Już czają się żółciutkie pięciorniki, czerwone, co to miały być różowe, pelargonie oraz posadzone przez zapomnienie czerwoniutkie kanny i cynobrówki wiadomo jakie. 
I tak, czy siak, zaczyna się robić nie tak, czyli będzie dalej miksowo kolorowo, ale kociokwik zdecydowanie mniejszy, czyli cośtam osiągnięte.
Kropi i nie pokażę Wam ostatnich nabytków starociowych i nie tylko, ale co się odwlecze...
Pozdravka.