Taras.

Ktoś prosił, żeby nie katować tarasem, to Kogoś ostrzegam ; proszę nie czytać, nie patrzeć.
A dla pozostałych, taras właśnie.
Historia w skrócie, bo o tarasie owszem było, ale dawno, a czytelników przybyło, z czegom rada. Taras powstał, żeby ucywilizować bryłę budynku, który był, jaki był. Przypadkiem ma 24 m2, tyle co kiedyś moje całe mieszkanie. Gdy posiadłam taras wielkości mieszkania, to przez kilka lat szalałam z ukwiecaniem- donice, doniczki i doniczuszki, kwiatki i kwiateczki, ale uspokoiłam się, bo południowe słońce nie wszystkie rośliny znosiły, więc teraz tylko to, co sprawdzone. Poza tym w dużym ogrodzie i na dużym tarasie dobrze się ma, to co duże. Duże rośliny, pojemniki, dodatki. Gdzieś to wyczytałam, czy usłyszałam, a że to sensowne, to i stosuję.
Sprawdzone oleandry, duże i wiadomo że słońcolubne.

Właśnie pojawiają się pierwsze kwiaty.

Na które nie można się napatrzeć. Finezja kształtu .

Obok oliwka i znajome różowe dodatki, też rośliny słońca.

A dalej już soczysta, żywa, lśniąca zieleń sztywnych liści trzmielin japońskich.

I inna zieleń, ozdobiona pięknie wybarwionym przyrostami. To regularnie strzyżone pierisy japońskie. Rośliny, które są takie, jakie miały być. Wiadomo bowiem powszechnie, że foto z etykiety przeważnie odbiega od przyziemnej i nadziemnej rzeczywistości. A tu nie, wszystko się zgadza, jak na obrazku.

Krzewy zagęszczają się tworząc bardzo ładną kopulastą czuprynę.

Po drugiej stronie lustrzane odbicie.

Ale zamiast oleandrów róż surfinii z dodatkiem psianki, krewnej ziemniaka.

Z drugiej strony drzwi tarasowych taka sama kompozycja w większym wydaniu.

Czasem na tarasie bywa rojno i gwarno. To spotkanie okolicznej grupy "Ogrodowiska"-właśnie minął rok, więc zdjęcie sentymentalne.

Czasem cicho i spokojnie, jak dziś.

Zaraz kawa, książka, świergoty, przeloty, zapachy i cisza wiejskiego poranka. Och, jak ja to lubię! Czerwcu trwaj!
A tu już  25 ...
Pozdravka.