Niebieski.

Jak u Kieślowskiego będzie. Prawie. Tytuł ściągnęłam z dzieła, na więcej się nie odważę.
Zacznę jednak od poszukiwania straconego czasu. Jak Proust. Całości nie strawiłam, więc nie wiem, czy znalazł, ale ja też szukam.
Bo gdzie się podział maj? I pierwsza dekada czerwca? No gdzie? Było, minęło, nie ma.
Każdy dzień zaczynam od zachwytu nad kolejnym cudem; głosem ptaka, zielenią, kolorem, zapachem.
Przebudzenie i pierwsze kroki tu.

Popadało, ale jak nie pada...

To zasiadam i kontempluję, a potem schodami do ogrodu.

A w ogrodzie... I tu wracam do tytułowych niebieskości. Bo o różowościach już było.
Surfinie. Takie miały być i takie są.

Niebieskość lobelii jest nie do opisania. Po prostu kwintesencja koloru. Tu w wiszącej donicy z bluszczem. W ogóle bluszcz świetnie sprawdza się jako wypełniacz, dlatego zawsze mam w zapasie kilka sadzonek.

A tu w makutrze, pelargonią.

Oczywiście, że makutra z otworem.
Tych surfinii i lobelii trochę jest, ale na nich rozmaitość niebieskiego się kończy.
Nie zakwitły jeszcze szałwie, na które bardzo liczyłam, len okazał się być rośliną nie kwitnącą i... po niebieskim.
A tak niebiańsko miało być. Nie wyszło.
No, chyba że pod niebieski podciągnąć lawendowy, to proszę bardzo.

Lawenda z bluszczem na skalniaku. Samosiejki;  najlepsze, najodporniejsze i najpiękniejsze. Co robi bluszcz na skalniaku? Nie wiem, ale ma się dobrze. On, cieniolubny, palącym słońcu, dacie wiarę?

Na tle jałowca.

I robiąca za tło berberyska.

I jeszcze jako niebieska plama.

Czy lawendowy to niebieski? A jak nie, to jak wygląda lawendowy? Weekendujcie sobie miło!
Pozdravka.