W piwnicznej izbie.

Wracam do poprzedniego wpisu. Na razie nie trafione; ani co do lat, ani co do nazwy czasopisma. No to poczekam do obiecanego "modowego" [ koń by się uśmiał].
A dziś zapraszam Was do mojego królestwa, dokąd ciągnie mnie okrutnie, wraz z wydłużaniem się dnia. Rok temu też był chyba taki spacerek, ale przez rok tyle się zmienia, że z pewnością jest inaczej. Co prawda nie posprzątane, choć sprzątam tu na prawdę i co absolutnie mija się z celem. Wchodzę i już się robi bałagan, tak tu jest.
No to proszę bardzo na "po trochu wyciągane z lochu".
Zimno tu, ale mieszkańcom pasuje. Skrzynia na narzędzia, rower i taczki, jedna nówka całkowita. Na skrzyni trzmieliny japońskie.

N półce różności, wszystko potrzebne.

Parapety zastawione szczelnie. Jedyna taka pelargonia, bo cudny kolor w jedynej takiej doniczce, bo stareńka i malowana.

Bukszpanki, w przyszłości duże kule.

Idźmy dalej, w gąszcz oleandrów. Prawie Grecja.

Na ogrodniczym stole, zrobionym przez M., takim specjalnym, wyższym od innych stołów, wszystko pomieszane, byle bliżej światła. Agawa i pierwsze kaktusy kupione dla towarzystwa. Nie przepadam, ale niech ma. Bardzo ładne i tanie, może polubię.

Małe sadzonki, bo zawsze się coś przyda, bluszcze i paproć.

 A tu, patrzcie, patrzcie, wiosennie odbija melisa i jakby pączki na klonie japońskim!

 Duże już kule z bukszpanowej rabaty.

Na ścianie półka ze wszystkim, co się przyda i nie przyda.

Pod półką poziom zerowy, też zajęty podobnym "sprzętem", tylko cięższego kalibru.

 I zbiór rzeczy niby zbędnych, ale jak wyrzucę, to natychmiast pożałuję. A więc skrzynka lichutka, ale z drewna.

 I waga przywleczona ze złomowiska, niestety mało kompletna oraz COŚ znalezione w ziemi. Nie wiem, co to jest. A jakaż romantyczna pajęczynka otuliła niechciane.

Koniec wycieczki, ale spójrzcie jeszcze, jak pięknie postarzały się te donice, których ktoś kiedyś nie chciał.

Słonko świeci, coś jakby mniej ponuro zaczyna się robić w moim lochu...
Byle do wiosny, pozdrawiam!