Kule i kulki, część druga.

Wracam do tematu . A że na dworze styczniowy listopad i wiosny by się chciało, wracam do wiecznej zieleni bukszpanów. Kule i kulki, jakie posadziłam na górze skarpy były inspiracją. Skoro są jedne, będą następne.
Następne były bukszpany. Przewiezione ze zlikwidowanej działki Rodziców i dokupione, rosły sobie w ogrodzie w różnych miejscach, często mało trafionych. Większość z nich powędrowała więc na żwirową, otoczoną cegłą rabatę, zwaną odtąd rabatą bukszpanową.
To widok na całość tej rabatki.
Lato.

I zima., bez bukszpanów w donicach, które czekają na stałe miejsce.

Bohaterką jest ta największa bukszpanowa kula. Ma około dziewięciu lat i wiele przeprowadzek za sobą. Tu solo.

  A tu w przemiłym letnim towarzystwie, żeby się nie nudziła. Towarzystwo bardzo ożywia rabatę.

 I skromniej, wiosną.

Mniejsze kule mają przed sobą jeszcze wiele lat, żeby dogonić dużą, ale starają się, robią co mogą.

Kule z bukszpanów rosną też w donicach, jako mobilne elementy do ozdoby rożnych miejsc. Jest to tyleż samo dobre, jak nie dobre; wprawdzie szybko nożna coś zmienić, ale nabiegać się z wodą trzeba. Najpierw kula na metalowej ławce z daleka i bliska.

Na drewnianym tarasie pod huśtawką z różanecznikiem.

W kompozycji przed wejściem do domu.

I jako element przenośny na rabacie bukszpanowej.

Żeby zakończyć temat strzyżonych bukszpanów, jeszcze dwa przykłady. Tu na wiecznie przerabianej, ze względu na psy, rabacie w załomku domu, z ciętym cisem i klonem japońskim.

A tu w przedogródku, gdzie rosną rośliny Wschodu.

Mimo troski, z bukszpanami bywają problemy. Moim we znaki daje się paskudna miodówka. Szkodnik zaczyna grasować w maju i okolicach maja. Zwija listki najmłodszych przyrostów w maleńkie kapuściane główki i snuje okropną białą wydzielinę. Co roku czekałam; oglądałam, jest, czy nie ma, a potem było już za późno. W tym sezonie spryskam profilaktycznie, postaram się ją wyprzedzić w działaniach.

Drugim kłopotem są dla mnie terminy przycinania. Po pierwsze dane dotyczące tego zbiegu są rożne i nie wiadomo jakich się trzymać, po drugie, nawet stosując późniejsze pierwsze cięcie wiosenne może się przytrafić to, co stało się w roku ubiegłym - majowe mrozy zniszczyły zupełnie nowe przyrosty. Więc co robić? Wstrzymać się z pierwszym cięciem do połowy maja? Lepiej mi to wszystko szło, gdy na niczym się nie znałam, cięłam na oko, kiedy chciałam i było dobrze.  

Jeszcze dylemat, czym ciąć. Kiedyś, i do teraz przy małych okazach, przycinam nożyczkami. Celebruję i dopieszczam kuleczki .Duże, porze intensywnego wzrostu tnę sekatorkiem akumulatorowym, taką golareczką ogrodową. Efekt dobry, lepszy niż ręcznym sekatorem do żywopłotów, którym tnie się bardziej drastycznie i mało precyzyjnie. Takim sekatorem cięłam kiedyś krzewy po ostrym ataku miodówki. Efekt był opłakany; krzewy się przerzedziły, zmieniły kształt, chorowały, myślałam, że pójdą na straty. Nie ma to, jak dobre rady doświadczonego ogrodnika. Pani wykopie, da do cienia i nawozi tylko dolistnie i czeka -powiedział i miał rację. Zregenerowały się pięknie. Zaskoczył mnie cień i tylko dolistne nawożenie, na co bym nie wpadła, więc dzielę się dobrą radą. Może się komuś przyda na wiosnę.

Część trzecia niebawem.

Pozdrawiam i w paskudny poniedziałek życzę miłego tygodnia.