Było, minęło.

Przedwczoraj wieczorem po raz kolejny, jak zwykle z wielką przyjemnością, obejrzałam arcydzieło kinematografii polskiej, jakim jest dla mnie film nakręcony przez pana Jerzego Antczaka na podstawie tej powieści.

To perełka na moich półkach. Po pierwsze pamiątka z domu rodzinnego, gdzie nie zawsze były pieniądze na czekoladę, ale zawsze na uzupełnienie biblioteki,  po drugie ukochana książka. Zaczytana, pachnąca... no nie wiem czym, ale pachnie. Może zetlałym papierem, może wspomnieniami?
Popatrzcie proszę, na rok wydania.

Na ilustrację na okładce. Przaśną i biedną jak czasy w których powstała.

A tu Barbara z bliska. Z sekatorem, w ogrodzie. Zamieszczam, jako że blog głównie o ogrodach, więc akcent jest.

I jeszcze spójrzcie na sposób drukowania. Pamiętam zdziwienie gdy to zobaczyłam, ale czyta się dobrze i wygodnie.

Wracam do filmu. Role głównych bohaterów i wszystkich pozostałych aktorów genialne. Sposób pokazania tamtej rzeczywistości wierny, piękny i wzruszający. A przecież to tylko czyjeś noce i dni. Czy ktoś jeszcze potrafi zrobić TAKI film?
Jednak nie byłoby filmu bez powieści.
I znów pytanie. Czy ktoś jeszcze potrafi TAK pisać o codzienności, o zwykłych nocach i dniach?
Pomyślcie, oba dzieła powstały w strasznych, siermiężnych czasach. A dziś?

Postać autorki i miejsca, w których bywała; wsie, miasto i miasteczko opisane w powieści pod mocno, albo nieco tylko zmienionymi nazwami, lub których nazwy pozostawiła bez zmian, są mi niezmiernie bliskie. Przez  kilkanaście lat mieszkałam tuż obok Serbinowa, Kalińca, Kurzy. Jeździłam tamtymi drogami, chodziłam tamtymi polami, Szymszela wypatrywałam i zostawiłam w tych okolicach wiele moich nocy i dni.
Jest w powieści wstrząsający moment, kiedy Barbara zastanawia się, po co to wszystko. Po co my się tak troszczymy, staramy, tak zabiegamy,  przejmujemy, skoro nasza rzeczywistość minie i rozpadnie się w pył. Wielokrotnie przypomina mi się ta scena, a dziś wróciłam do niej, gdy pod wpływem filmu obejrzałam sobie zrobione latem zdjęcia. Kiedy pojechałam zobaczyć, jak wygląda dziś miejsce tamtych moich nocy i dni.    
Popatrzcie, co zobaczyłam i czy Barbara nie miała racji?
Ktoś kiedyś zbudował ten piękny pałac, ktoś założył park. Kolejni "właściciele", mimo że byli tylko właścicielami w cudzysłowie, dbali o obiekt i o piękny starodrzew w parku, a potem...

Ten taras i schody zachwycały mnie zawsze, więc jeszcze raz. Aż boli.

Tył  budowli w stanie znacznie gorszym, tabliczka ostrzega, że przechodzenie zagraża oberwaniem tynków i balkonu. Zadziwiające dla mnie jest to, że pałacyk zamienił się w ruinę, kiedy przywrócono prawo własności spadkobiercom dawnych właścicieli.
Ciekawe, czy za jakiś czas podzieli losu tego pałacu?

I byłoby piękne, gdyby nie było takie smutne.
Całe szczęście, że uratowano i ocalono od zapomnienia dwór w Russowie, czyli powieściowym Serbinowie. Jest tam muzeum Marii Dąbrowskiej, a obok skansen wsi wielkopolskiej. Obiekt ładny, zadbany, wart zwiedzenia. 
Na koniec wrócę do postu poprzedniego. Niby coś tam osiągnęłam, ale nie za wiele. Mała burza w szklance wody. W dodatku kila osób poczuło się dotkniętych, czy urażonych, za co serdecznie przepraszam. Tylko Aneta odczytała właściwie moje intencje. Może dzisiejszy wpis, jako kontynuacja poprzedniego, przybliży to, "co autor miał na myśli"? Oby.
Pozdrawiam prawdziwie zimowo, biało i gorąco.