Coś z niczego.

Czyli, ze starego, zbędnego, kupionego, bądź zostawionego, bo się przyda i nawet czasem sie przydaje.
Tak lubię, coś z niczego i szybko; nie było, jest, nie miałam, mam. I tym sposobem posiadłam rzeczy następujące.
Karmnik sikorkowy pierwszy zrobiony ze starej, przypalonej mocno z drugiej strony deseczki do krojenia. Umajone to starym kawałkiem liny, gałązką, rafią.

Do deseczki przybity gwoździk na słoninkę, kawałki kory i proszę bardzo, są! Wyczaiły, że niżej też dają.

Idąc za ciosem i obserwacją oblotów sikorek zmajstrowałam karmnik sikorkowy drugi, najprostszy. Kawałek drewna z kotłowni, gwoździk i dalsza wyżerka.

Z obserwacji wynika, że samiczki przepędzane z tarasu korzystają z zaokiennego parapetu kuchennego. I dobrze, panie do kuchni.

 Następne "z niczego coś", to już nie ja.
Latem kupiliśmy na starociach takie oto nóżki za 30 zł, bo się przydadzą. Nie lubię z pedałami i kołami, więc w sam raz te luzaczki.

Pół roku czekały i się doczekały. Pisałam, że cierpliwość popłaca. Czekałam na wenę, chęć tworzenia, natchnienie, jak zwał, tak zwał i nagle M doznał i mam.
Dla mnie cudo, mistrzostwo wykonania. I jeszcze taki ruchomy pręcik skombinował na zawieszenie doniczki, teraz latarenki.

Na stoliczku, który latem powędruje na dwór i zostanie kwietnikiem, teraz leży cudna serwetka bardzo okołoświąteczna, którą lata temu dostałam od Teściowej, mistrzyni haftów, dokładności i cierpliwości.

Spójrzcie na sciegi w zbliżeniu, jakie cudo.

A tu motyw jakby saneczkowy. Tyle prań, prasowań [pamietaj, prasuj tylko na lewej... ], a serwtka jak nowa.

Smutno. Które to już Święta bez Marii...

A życie płynie i mimo zapowiadanego końca świata ludzkość biega, robi zakupy i w ogóle o tym nie myśli!
Ja tam pomyślałam i taki osobisty niezbędnik na koniec świata sobie postawiłam na tarasie. Odsnieży Drogę Mleczną, oświetli i ogrzeje czarne przestrzenie. Jakby co, to ja mam!

Tak na prawdę, to pomysł ściągnęłam z oglądanej w sklepie dekoracji. Nie dacie wiary jakie pieniądze TO kosztowało! Aż mnie zatrzęsło. Dobra, było kolorowsze, sztucznym śniegiem obsypane, ale nic więcej. Pogrzebałam w czeluściach piwnicznych, zmodernizowałam po swojemu, prysnęłam rubinem trzonki piły i szufli i mam, a śnieg w dodatku prawdziwy! Szyszek dorzucę, szybciej się rozpali.

Dobrych pomysłów życzę!
Pozdravka.