Poświąteczne sentymenty.

Sentyment pierwszy to ten, a właściwie TA. Ta szopka.

Stareńka. Ma około 25 lat. Lichutki papier, poprzecierany, pieczołowicie każdego roku podklejany, trwa. Szopkę na podstawie wzoru z Burdy zrobiła mała dziewczynka, która nie wiadomo kiedy stała się dorosłą kobietą, moja córka. Kiedyś dzieci nie znały gier komputerowych, a mimo to potrafiły się czymś zająć. Wzruszamy się co roku.
Detale.
Trudziło się dziecko żyletką, ale wycięło.

Wół i osioł, jak żywi!

Sentyment drugi to gwiazdeczki. Młodsze, ale też cenne. Od kilku lat kolejną gwiazdkę naklejoną na własnoręcznie zrobioną kartkę dostaję z życzeniami od Przyjaciółki, mistrzyni szydełka i frywolitki. Próbowała mnie nauczyć, chciałam się nauczyć, ale nie wyszło. Mam ręce wyjątkowo przystosowane do grabi i szpadla, nie do koronek.
Powstała kolekcja.
Tu na jasnym i na ciemnym tle.

Ta jest tegoroczna, spójrzcie na precyzję i łączenie kolorów.

Do sentymentów przeszła też kolejna Wigilia z Mamą... Ile ich jeszcze przed nami...?
Tu Mama na fotografii z wnuczką i prawnuczką. Brak jednego ogniwa w łańcuszku pokoleń, mnie, robiłam zdjęcie. Właściwie powinno nas być siedem, bo Mama ma dwie córki, dwie wnuczki i trzy prawnuczki. W rodzinie żadnego potomka męskiego od lat i tak trzymać!

Choinka stoi. Ponieważ pytaliście dla czego runęła, odpowiadam. Osadzana była ze zlodowaciałym pniem, jak to choinki zimą mają, szczególnie te cięte z własnego ogrodu. W nocy lód stopniał, coś się poluzowało i się stało, doprowadziwszy do zniszczenia stojaka. Nowy stojak i ponowne osadzanie z piłowaniem i ciosaniem pnia ubranej choinki w posprzątanym odświętnie mieszkaniu! Bombki spadały masowo tłukąc się malowniczo, igły leciały, słowa padały, ale udało się.
Koniec sentymentów.
Obiecałam pokazać wieszaczek. Deseczka przycięta - M, pierwsze pobielenie - ja. Zrobionych sztuk dwie. Drewno na deseczki, jak należy, stare. Pochodzenie ciekawe - ze starej podłogi domu. Nie wyrzucać niczego, nie wyrzucać! "Przydasie" w swoim czasie.

Na wieszaczku wieszaki w ubrankach. Może nie perfekcja, ale pierwsze koty za płoty, lny z odzysku.

Pogoda jaka była wiemy. PRZED było tak, jak powinno być.

A w trakcie jakby wiosennie.

Tylko patrzeć, jak wierzba się zrobi seledynowa.

I deserek.
Mam nadzieję, że kolejne zdjęcia będą lepsze, bo pod choinką znalazłam taka nóweczkę. Instrukcja liczy stron 140, więc trochę potrwa, zanim zdjęcia lepszymi się staną, ale mam. Może nie cud techniki, ale opinie  dobre, ja zawodowcem nie jestem, wystarczy.

Dziękuję M. ikołajowi!
Dziękuję za dobre słowa w komentach!
Pozdravka.