Jak było, jak jest.

Dziękuję, bardzo Wam dziękuję, Kamo, Bustani [jeśli kogoś pominęłam, to przepraszam] za nominację, nagrodę, dowód uznania, wyróżnienie, jak zwał, tak zwał, ale...
- w ogóle nie kumam o co chodzi, to znaczy, domyślam się, ale nie mam czasu się wgłębiać
- kogoś musiałabym wyróżnić, a więc kogoś pominąć, a nie chcę
- jeszcze raz nie mam czasu.
Dziękuję, miło mi , ale nie pcham dalej tego wózka, nie dam rady.
Rozgrzeszacie? Rozgrzeszcie przy okazji za opóźnione odpowiedzi na Wasze wpisy i za brak aktywności w odwiedzinach.

Powód braku czasu, to między innymi to, że za moim ogrodem...
Było tak i strasznie nas to drażniło.

I tak.

I jeszcze raz, w zbliżeniu.

A jest tak. Skarpa zamiast dzielić, zaczyna spajać jedno z drugim.

Spod wierzby widok taki.

Zmieniło się? Zmieniło. Jeszcze dużo do zrobienia; jakieś ogrodzenie widoku od sąsiadów i na warzywnik oraz kompostową pryzmę i część gospodarczą, jeszcze nasadzenia krzewów i drzew, zazielenienie kamiennej skarpy, jeszcze uzgadnianie co, jak i gdzie, jeszcze wykłócanie się bez końca. Ale już nie ma dzikiego terenu, naszej "ziemi niczyjej".
A zaczęło się od niewinnego układania kamieni z tyłu skarpy za ogrodem, ot tak, żeby wzmocnić, bo tu niczego nie miało być. No i co? A to, że zaczynamy na tę część mówić "drugi ogród". A co tam, pierwszego też kiedyś nie było. Miało być inaczej, poszliśmy na najprostsze rozwiązania, bo trawnik jest dla M. właśnie takim rozwiązaniem. Lubi zielone dywany. Pewnie coś pozmieniamy "w trakcie", ale to potem, w zależności czy znajdziemy kupca na druga działkę. Na razie jest tak.
Pozdravka.