Wszędzie dobrze, ale...

... w domu najlepiej. Minęło jak sen złoty. Byłam, widziałam, wypoczęłam spacerowo i intensywnie, jakbym mało ruchu miała. Morze, jak zawsze, piękne. A miejscowości nadmorskie, jak zawsze, brzydkie.
Przywitanie. Ten moment zawsze mnie wzrusza.

Bałtyk w wydaniu sztormowym. Wdychajcie jod.

Detal spieniony.

Ptaki i ptaszki mają gdzieś sztormy, wichry i inne żywioły.

Ludzie z nizin i gór kontemplują.

 Pierzasta "siła spokoju" ma gdzieś również mnie i mój aparat. I jeszcze pogardliwie patrzy.

"

Ta trawka, wydmuchrzyca piaskowa, tak potrzebna na wydmach, posadzona w ogrodzie chciała zawładnąć całością trenu. Nie ryzykujcie.

Na nazwie trawy skończyła się moja znajomość nazw roślin nadmorskich. Tych ślicznych niepozorków nie znam.

Spacerowałam, wichrom się nie dawałam.

Wśród kołobrzeskiej brzydoty taka perełka.

 Hortensjom nadmorskim daleko jeszcze do jesiennej szaty.

To dom wypoczynkowy UAM w Poznaniu w Kołobrzegu. Z tyłu jest piękna łąka. Dziw, że jeszcze jej nie zabudowano jakimś koszmarkiem.
Samymi niemal koszmarkami zabudowano natomiast pobliskie Grzybowo. Szkoda czasu na pokazywanie, ale uwierzcie na słowo. Na siłę nawciskano tu mnóstwo pensjonatów budowanych na jedno kopyto [ połamane na wszelkie sposoby dachy i daszki ], mało jest zieleni, mało przestrzeni, ogrodów brak. Jedynym przestrzennym i zielonym wyjątkiem, jaki widziałam, jest otoczenie miejscowego kościoła, który zresztą bardzo mi się z racji prostoty bryły i ascezy wnętrza podobał.

No i niestety, trzeba było wracać. A droga wiodła przez urokliwe lasy.

Przez które mogłabym wędrować bez końca, tym bardziej, że pojawiły się grzyby.

Nie powędruję sobie jednak, bo ogrodowe  obowiązki czekają. I niech czekają, niech trwają! Takie obowiązki to czysta przyjemność.
Pozdravka.