Taki czas...

Czas wyciszenia mimo zgiełku. Czas refleksji mimo pędu życia. Czas zadumy i czas rozmyślania o tych, którzy odeszli. Dawno, niedawno, byli, żyli, kochali, śmiali się i nagle opuścili nas, odeszli... 
Niczego już im nie powiemy, nie przeprosimy, niczego nie poprawimy. Jak dobrze, że udało mi się pospieszyć z kochaniem Tych, którym nie mogę już tego po prostu powiedzieć.
Są rośliny, które kojarzą się nam z cmentarzami, szczególnie ze starymi cmentarzami; bergenie, hosty, bluszcz. Dla mnie bluszcz. Najbardziej Hedera helix, bluszcz pospolity.
W lasach chroniony, w parkach sadzony jako roślina okrywowa, popularny w ogrodach. W tradycjach wielu narodów od dawna obecny jako roślina symboliczna, zwłaszcza jako symbol wierności i trwałości życia. W starożytności odgrywał ważną rolę w kultach szeregu bóstw egipskich, greckich i rzymskich.
Jest miododajny, stosowany w farmacji i kosmetyce. Piękną ma więc tradycję, ważne właściwości, ale jest rośliną trującą, uwaga więc na dzieci.
W moim ogrodzie jest kilka miejsc z bluszczem.
Najstarsze egzemplarze rosną na skalniaku, w pełnym słońcu, gdzie kiedyś posadzone zostały po to, żeby w ogóle cokolwiek rosło. Zostały, pomieszały się z irgami, iglakami i innymi roślinami. Tnę, wycinam, a one... no w końcu są symbolem trwałości życia...

Oplatają największy kamień w ogrodzie.

Wpychają się na schodki.

Z sadzoneczki wetkniętej w ziemię pod gankiem, bo "a nuż się przyjmie", wyrosła spora krzewinka i wgrała się w otoczenie.

Pod katalpą posadzone by oplatały pień.

A na kratce, by przesłoniły przestrzeń pod tarasem. To sadzonki ubiegłoroczne.

Jako pnącze pną się od kilku lat po bramce do ogrodu.

To chyba wszystkie moje miejsca z bluszczem w roli głównej. Z chęcią zastosowałabym go jako roślinę okrywową na jakimś płaskim terenie. Obmyślam miejsce dla takiego kobierca.
Wszystkiego dobrego, pogodnych dni.