Mieć szerokie horyzonty...

...to skarb.
Ja je mam, nie tylko, mam nadzieję, w przenośni, ale za oknem. Głównie kuchennym, niestety zresztą, bo tak się złożyło, że najpiękniejsze widoki  mogę podziwiać  z kuchni i z łazienki. Oczywiście, mądry Polak po szkodzie. Teraz wiem, że należało remontować wnętrze domu inaczej, tak żebym nie musiała z salonu oglądać pola ziemniaków lub brokułów, a piękno ogrodu, ale było, minęło. Taką cenę płaci się za pośpiech i brak kasy w danym momencie, a że w kuchni spędza się jednak sporo czasu, więc nie płaczę nad rozlanym mlekiem.
Lubię wieczorową porą gapić się na moje szerokie horyzonty. Na ich krańcach stoją domki, w ich okienkach mrugają światełka, a niech jeszcze śnieg to wszystko pobieli, to mam za oknem takie kiczowate pocztówki świąteczne, czasem nawet z sarenkami.
Na razie, moje horyzonty jesienne.

Horyzonty pachną. Zimą mrozem i śniegiem, na przedwiośniu mokrą ziemią, wiosną kwitnącymi gdzieś tawułami, potem kumaryną z koszonych łąk, zapachem dojrzałych zbóż, a teraz wonią jesiennych dymów. Całoroczny spektakl dobiega końca i wkrótce zabieli się wszystko... po sam horyzont.
A hortensje ogrodowe kwitną w najlepsze na przekór porze roku.

Gorąco pozdrawiam!