Urok starego drewna.

Lubię drewno. Najbardziej lubię stare drewno. Gromadzę więc kołki, pieńki, belki, drewienka, próchenka i wszystko mi się do czegoś przydaje; wiem, że z czasem znajdzie zastosowanie w ogrodzie. Nie dziś, to jutro. Nie jutro, to za rok.
Lubię obserwować, jak zaczyna się i trwa proces rozkładu, jak powoli coś, co z prochu powstało, w proch się obraca.
Nawiasem mówiąc długo nie kumałam, o co z tym "prochem"chodzi, aż doszłam. Nauka i natura wyjaśniły  mi religijne tego "prochu" pojęcie. Szkoda, że nie katecheci. Dziś pewnie też nie tłumaczą, bo to jakoś teorią materialistyczną trąci, ale w rozważania nie popadajmy, do drewna wracajmy.
Jest sobie pieniek postumentem będący.

Postoi, podmoknie i po jakimś czasie już nie jest sam, już nie stoi jak pień, już ma towarzystwo.

M zeszlifowałby natychmiast, pociągnął właściwymi preparatami i po grzybie [ a może po poroście?]. A ja nie. Mnie się podoba.
Pod inną donicą inaczej, ale też ładnie i niechby mi to ktoś kazał czyścić!

Inny pień pięknie obracany w proch przez inne towarzystwo.

Takie  dziurki w drewnie, takie zadziory, spękania, aż proszą się o zamieszkanie przez owadzie bractwo. I jak taki luksus ma się do wyciućkanych, ach, ach, jak ślicznie pomalowanych modnych domków dla owadów? Nijak. To są domy!

To pień jabłoni, pamiątka po kiedyś istniejącym tu sadzie. Kto w nim nie mieszka! O garaże podziemne wprost trwają boje. Zwyciężają oczywiście mrówy. To apartamentowiec. I w dodatku bezczynszowy.

A tu wieżowiec. Każde piętro zajęte.

Na fasadzie wieżowca jesienią pojawiają się murale. Niszczenie tynków tu jak najbardziej wskazane.

 Dziwne fragmenty drewniane na wrzosowisku. Na pierwszym zdjęciu z sieweczką brzozy. [Brzoziątkiem?]

I grzybki, jako że podłoże pięknie zakwaszone.

Palisada, z wiadomo z czego, otula wrzosy i inne rośliny przed zimnem.

 Do zimowego ocieplania roślin zbieram szyszki , korę i liście. Dębowe zakwaszają!

Wszystko ma się dobrze, spokojnie zimuje.


Jak można więc zadawać pytania typu:
"Po co TO tu leży?"
"Zanieść TO do kotłowni?"
"Porąbać TO?"
No jak można?
Kapliczka już była, ale tematyczna, więc jeszcze raz. Czy pień, w dodatku nie poświęcony, może być kapliczką? Dla mnie tak.

Poidło powinno stać wysoko, jak wyczytałam, żeby kot nie sięgnął ptaka zajętego na przykład kąpielą. Kota tu nigdy nie było, ptaki tak.

Po reszcie pnia, którego wnętrze już w proch obrócone, płożyło się towarzystwo skalne. Zdjęcie archiwalne. Pnia już nie ma, stał się częścią podłoża.

A stare belki po prostu piękne są. Imitacje z tworzywa widziałam w sklepie. Nooo..., czy ja wiem...

Gdyby tak jeszcze pochodzić, więcej by się znalazło, ale nie nudzę, chyba że już znudziłam. To jeszcze tylko to.
Zapasik, który dobrze mieć.

Bo lubię stare drewno i już. Pasuje do kamieni, cegły, glinianych donic. Jest cząstką natury, jak one.
Oprócz drewna, lubię drzewa i nie lubię, gdy ktoś myli te dwa pojęcia; drzewo żyje, drewno żyło kiedyś, tak to jest. Tak wytłumaczył mi Tata leśnik i dziecko zapamiętało na wieki. Pisałam, wiem, ale smrodku  dydaktycznego nigdy za wiele. [Kto czytał "Ziele na kraterze", wie o czym mowa.]
Czego nie lubię?
Zrębków  kolorowych, żółtych w szczególności. Tu mi zgrzytają  zrębki w zębach, więc koniec.
Pozdravka.