Wakacyjnie.

Marzyła o tym obozie od pół roku. Świadectwo z paskiem, nagroda zasłużona. Przyjedź, przyjedź, zapraszała. Upewniwszy się, że obciachu na pewno nie będzie, wpadłam z odwiedzinami, bo blisko. Musiałam zacząć od oglądania konia, na którym jeździ.

Jeździ, skacze, czyści, kąpie i w ogóle koń jest na jej "utrzymaniu" przez dwa tygodnie. I o to chodziło przy wyborze obozu. Miał być "koński" nie tylko z nazwy.

Potem jeszcze obejrzeć źrebaka.

I kuca Wojtka, obozową maskotkę.

Jeszcze tego biednego po kastracji, tego uratowanego z rzeźni i tego, i jeszcze tego...
 Później obeszłyśmy teren. Spacerek.
Już pokazywałam to miejsce, ale jest tak urokliwe, że  warto je pooglądać, tym razem w letniej scenerii.

Właściciele kończą remont pod okiem konserwatora zabytków, a winobluszcz już malowniczo porasta mury.

We wnętrzach, częściowo już czynnych, powstaje hotel i restauracja.

Oczarowuje stara fontanna.

I tutejszy park. W upalny dzień jest cichym chłodnym azylem.

Przyjemnie i mimo niedzielnego południa bezludnie.
Po spacerze kawa i deser w miłym miejscu.

O równie miłym wnętrzu, prawda że nie typowo knajpowym?

Tematyka obrazów jednoznacznie określa, gdzie jesteśmy.

I już żegnamy się, koń czeka. Jeszcze ostatnie spojrzenie za siebie i do samochodu.

Wiem, co myśli Marianna. Dobrze byłoby  mieć TO dla siebie.
Wszystko przed tobą, myślę sobie ja.
Dobrze, że tym razem nie przypomniała o złożonej jej kiedyś obietnicy, do której czasem wraca. O tym, że jak będę miała duży ogród, to na pewno kupię jej kuca. Kuca, któremu ona kupować będzie sianko w sklepie zoologicznym. Kupowanie kucowi sianka w maleńkich króliczych balocikach celem wyżywienia dużego zwierzaka było dla niej tak samo jasne, jak dla mnie to, że nigdy nie będę miała dużego ogrodu, więc snułam bezkarne marzenia. A życie tymczasem... Marianna z kucyków wyrosła, a konia na szczęście nie obiecywałam.
Pozdravka.