Takie sobie refleksje.

Tak się składa, że nic mi się nie układa. W tym roku, w tym sezonie, w ogrodzie. Bo na resztę nie narzekam, broń Boże. Reszta się układa. Jakoś. Odpukać. Odpukane.
Właściwie porażka goni porażkę, a winne mszyce, mrówy, grad, susza i fatum. Znacie coś  na fatum? Nawet  chemii brak i dla tego jest, jak jest. Taki rok.
Dziś troszeczkę przedogródka. Fragmenciki, bo całość jakaś opłakana.
Hortensji pod krzywym jałowcem się nie czepiam. Nadrabiają za całą resztę.

Nic się nie dzieje z kosodrzewiną. Na szczęście. Bo taki miłorząb na przykład, niby nie do zabicia, bo toż to żywa skamielina, zdycha sobie na moich oczach.

 Znak firmowy przedogródka.

Precyzja wykonania w zbliżeniu. Ciekawe, czy Japończyk odczytałby to, co jest napisane. A może Chińczyk? Zapomniałam,  jakim językiem się posłużyłam tworząc.

Zakwitły nagrodowe rozwary. Błękit zachwyca, co do różu, to trzeba się przekonać. Najpierw mnie rozczarował, teraz coraz bardziej mi się podoba; taka bladoróżowa porcelana. Tak bym określiła kolor.

Nie wiadomo co. Element z resztek bambusa.. Wyrób własny.

Mały kiczowaty budda zasmucony popatruje na przekwitłą azalię. Rok temu się uśmiechał, głowę daje.

I tak to wygląda nieciekawie. Nie ma rozmachu, bujności, szaleństwa. Płot nie zrobiony. Ale marudzę.

A przecież tak pięknie kwitną hortensje...

I lato jest, i wszyscy zdrowi. Nieee, no pięknie jest!
Spuszczam kurtynę, nie patrzę, nie widzę.

Z drugiej strony, za ogrodem, sianokosy. Kumaryna upaja, jak narkotyk. Może od tego zapachu taki nastrój?

"Siano suche i miodne
Wiatrem nad łąką stoi.
Westchnie, wonią powieje
I znowu się uspokoi."
Ach, pan Tuwim...

Po koszeniu natychmiast bocianie żerowanie..

Tęczy na niebie nie mogę nie pokazać, bo była wyjątkowo cudna. Jak każda tęcza.

Najmłodsza wyraziła natychmiastową chęć sprawdzenia, gdzie ona się zaczyna i gdzie kończy, i jak to wygląda. Nie pozwoliłam i była bardzo zawiedziona.
Wiecie, gdzie zaczyna się i kończy tęcza? Też nie wiem.
Pozdravka.