Siła żywiołów.

Słyszeliśmy i widzieliśmy, co natura potrafi.  Wiedzieliśmy, że  potrafi wiele, a my możemy  stać tylko wobec niej mali i bezradni.  Dziwiliśmy się, że jakoś nas szczęśliwie omija, nie pada nawet, ale nie wywoływaliśmy wilka z lasu, o nie.
Sam przyszedł.
Najpierw zrobiło się ciemno, zerwał się wicher, lunęła ścian deszczu, a potem...

Na tarasie jak wyżej, a tak na trawniku było tak.

Trwało może z pięć minut, po czym, jakby nigdy nic, powrócił upalny lipcowy dzień.

Ale nic już w ogrodzie nie było takie, jak chciałam pokazać PRZED, więc pokazuje, jakie jest PO.
Moje hosty.

Hortensje.

Kanny.

Pelargonie.

Datury.

Żurawki.

 Mogłabym w taki sposób pokazać wszystkie rośliny, ale po co? Wiecie już jak jest. Nie ma już moich  ślicznych, nie pokażę Wam, jakie były piękne, dorodne, jak zakwitają kolejne, jak dojrzewają. Nie będzie warzyw z ogródka.
Jest jak jest, trudno. Został trawnik, bukszpany, iglaste, no coś jednak zostało.
Po gradobiciu we wsi zapachniało ostro szczypiorkiem, tak grad posiekał okoliczne plantacje cebuli, a rolnicy wylegli na pola oglądać zniszczenia i liczyć straty. I TO jest problem, a nie moje kwiatki. Problem mają ludzie bez dachów nad głowami, nie my.
A jednak żal...

Za skarpą tworzymy dalszą część ogrodu. Właśnie M posiał trawę.
I tu wklejam to, co kiedyś napisałam o powstawaniu pierwszego trawnika, przeczytajcie:

"Trawnik marzył nam się duży,miękki i szmaragdowy. Miejsce było przygotowane profesjonalnie,najlepsze nasion traw czekały.Przed spodziewanym deszczem zdążyliśmy zasiać i zwałować. Czekaliśmy na deszcz...I nagle...jest,pada,coraz mocniej pada! Deszcz zamienił się w taką ulewę,jakiej ponoć nie pamiętali najstarsi mieszkańcy wsi. Z rozpaczą obserwowaliśmy,jak strumienie wody unoszą nasze nasiona na łąkę sąsiadów."

Znacie powiedzenie o tym, że historia lubi się powtarzać?  Lubi, oj lubi, mimo że wydawało nam się to niemożliwe. Z nowego trawnika większość nasion znów zasiliła nie naszą łąkę za ogrodem.
Ale część została, więc postanowiliśmy czekać, nie przesiewać. W drugim dniu czekania zainteresowały mnie okrzyki zza ogrodu. I zobaczyłam taki obrazek - na przyszłym trawniku, co to nie wiadomo, czy on będzie, czy nie będzie, brykało sobie swobodnie, uwolnione tajemnym sposobem z uwięzi bydło sąsiedzkie, zaganiane "na swoje" przez właścicielkę. Bydełko miało gdzieś nasz przyszły trawnik,  tym bardziej, że jeszcze nie zielony, pojeść go nie mogło.
Tragifarsa doprowadziła mnie w krzaki, gdzie spokojnie mogłam się popłakać ze śmiechu. W środku polskiej wiochy miałam prywatną Pampelunę!
Pozdravka.