Ogrodowe Zaduszki.

Pora wracać do rzeczywistości. Jeszcze płoną światełka na cmentarzach, jeszcze wspominamy, ale już gnamy do przodu i toczą się dalej nasze koła życia.
Ogrody to miejsca, gdzie można się zatrzymać, tu czas nie gna. Mija pomału i dostojnie wyznaczany porami roku, wszystko zgodnie z prawami natury, jak należy. Ogród z całą jego zbiorowością nie zachowuje się tak, jak jak coraz bardziej pomylona cząstka przyrody określająca samą siebie "najwyższym ogniwem".
Jakie to "najważniejsze ogniwo", skoro szkodzi wszystkiemu i samym sobie? Uzurpacja. Skoro takie mądre, to czemu takie głupie?
Takie to przemyślenia naszły mnie po spacerze ogrodowym w Dzień Zaduszny.
Zobaczcie, jak piękny jest świat. Idźcie do ogrodów, w końcu stamtąd przyszliśmy....
Moje drzewa na tle nieba.

Na skarpie wszystko powoli  zapada sen.

Urok traw. Jesienią są najpiękniejsze.

Ptasia stołówka na irgach.

Jak dobrze mieć dom.... Jak dobrze, że jest ktoś, kto "robi dym"....

Nowy chodniczek " z niczego"w bramce do "nowego ogrodu". Nie krytykujcie, te pasy cegła/kostka, to przejazd dla ciągniczka - kosiary.

Rok temu był tu jeszcze wielki śmietnik...

A po roku....  Za dużo trawy? Wiem, ale "robiący dym" tak lubi. Może korty, może golf?

Od tego miejsca zaczął się "nowy". Plastikowe obrzeże zostanie usunięte, to detal roboczy. Płacząca ma 4,5 roku, sama nie wierzę.

Wracam.

Kończę Zaduszki w ogrodzie pełna dobrych myśli i nadziei.

Cisza, jesienne słońce i stada spłoszonych wróbli. Inne ptaki z rzadka, ale dziś wybaczam nawet srokom. One wiedzą, co im wybaczam....
Miłego tygodnia!
Pozdravka.