Leśne nastroje.

Pisałam o tym na początku, ale powtórzę; sześć lat temu mój "las" był rżyskiem. Poprzedni właściciel zakończył ostatnie  żniwa na  naszej już działce. Patrzałam na ten kawałek i marzyłam, że by zamienił się w las właśnie. No, może nie las, ale kawałeczek lasu, lasu fragmencik, zagajniczek, ale żeby był. Bo las był i jest dla mnie czarem zaczarowanym, tajemnicą nieodkrytą, bajką z dzieciństwa, wspomnieniem Taty leśnika...
I mam. Jest cieniście, świetliście i lesiście. Opada igliwie, leżą szyszki, ścieli się mech i pachnie, pachnie najprawdziwszym lasem.
Biorę książkę, idę do "lasu", do moich leśnych kątków, i zamiast czytać siedzę, wgapiam się w zieleń i wypatruję, czy skądś nie wyjdzie banda krasnoludków. Bo że one tam są, jestem pewna...
Za tą rabata jest mój lasek.

Koniec szerokości lasu i granice działki wyznacza żywopłot z ligustra.

A we wnętrzu objawiają się moje leśne nastroje.

W lesie mam trzy kątki wypoczynkowo - widokowe. Ten jest pod brzozą.

Ten pod wierzbą, z widokiem na wrzosy w słońcu.

A ten, "najbogatszy z tarasikiem, huśtawką i leśną rabatą z rododendronami i hortensjami.

Spacer po lesie kończy polanka z kapliczką. Cicho tu i nastrojowo...

I to już koniec spaceru. Spójrzcie jeszcze tylko na piękne szyszki świerka serbskiego. Wspaniałej odmiany; zawsze prosty, smukły o pięknej zieleni. No i te szyszki.

Wychodzi się z "lasu" tą bramką. To zdjęcie chyba sprzed dwóch lat, bo jeszcze wszystko maleńkie i bramka nowiutka. Dziś porośnięta winoroślą zaprasza do dalszej części ogrodu, której zagospodarowanie jakoś dziwnie się odwleka...

Żegnam się dziś pozdrowieniem leśników, które tak mi się podoba. Darz bór! Bo może by na grzyby?