O przyjaźni.

Zimno się zrobiło, deszczowo, a tu nadszedł sobie lipiec. Ogród odpada, nie ta pogoda, więc może opowiem historię pewnych klasowych spotkań, co obiecywałam.
No, niby nic ciekawego, takie spotkanie po latach, ale... Są to spotkania o tyle niezwykłe, że uczestniczą w nich same panie, z tej oto przyczyny, że miałyśmy niewątpliwą przyjemność chodzić do liceum żeńskiego. Zapachniało Urszulankami, ale to nie to. Liceum było państwowe, legalne, no i właśnie żeńskie. Trzydzieści pięć bab w jednej klasie! Musiało być ciekawie i było, oj było. Ale że, wszystko co piękne szybko mija, więc było i się skończyło. Matura, studia, każda z nas rozpoczęła dorosłe życie, a mnie z tych cudownych lat pozostały trzy przyjaźnie. Niestety, dwie z przyjaciółek od tak dawna, że prawie od zawsze, mieszkają na innych kontynentach. W kraju została jedna, najbliższa i była to przyjaźń do końca życia. Jej życia. Była zdolna, mądra, oczytana, zawsze ciekawa świata i ludzi, bardzo samodzielna, z ogromnym poczuciem humoru, no i była informatykiem, co imponowało mi najbardziej, bo samo słowo "komputer" i "program", znaczyło dla mnie wtedy to samym co "kosmos". Prawie równocześnie, w tym samym szpitalu urodziłyśmy dzieci; ona syna, ja córkę. Dzieci znały się więc od zawsze, a potem tak się zbliżyły, że, jak się dowiedziałam po latach, w czasach licealnych wspólnie wagarowali mieszkając sto dwadzieścia kilometrów od siebie. Ciągnęło ich ku sobie i nawet myślałyśmy, że coś z tego wyjdzie, ale nie. Pozostały sentymenty.
Jej syn zadzwonił do mnie pod koniec marca 2005 roku i opowiedział o chorobie, o tym jak ją lekceważyła, i o planowanej operacji na najwrażliwszym, na najbardziej tajemniczym organie jaki posiadamy; o operacji mózgu. Widziałyśmy się po raz ostatni w szpitalu. Krótko, serdecznie i z wielką świadomością, że żegnamy się na zawsze. Nie zapomnę blasku kwietniowego słońca, w jaki weszłam po opuszczeniu szpitala...
Na początku maja, na jej pogrzebie, spotkało się mnóstwo ludzi, których zawsze przyciągała, jak mgnes. Wśród nich była się grupa tamtych dziewczyn, z tamtej klasy, które żegnały swoją przewodniczącą, bo tylko ona mogła nią być. Bo tylko ona potrafiła nas jednoczyć.
I zjednoczyła znowu. Od tego czasu, pewnie za jej przyczyną, spotykamy się każdego roku w okresie dwóch rocznic; jej śmierci i naszej matury.
A ponieważ pogoda kulinarna, piekę chlebek i pożeram wszystko, co się da umieszać z rukolą. Oczywiście  z ogrodu. Pycha!

Pozdrawiam lipowo, lipcowo.