Skalniak.

Pisałam już skąd się wziął u mnie ogromny skalniak, zwany też skarpą, którego nigdy nie chciałam. Pisałam, że powstał z konieczności i co w sobie kryje. No a skoro musiał powstać, to ja musiałam go polubić. I lubię!  Zamyka perspektywę ogrodu, zasłania kompostownik, ogród warzywny i stos drewna na opał, a nawet osłania trochę od wiatru. Same zalety. Poza tym, tak wrósł w pejzaż, że nie wiem, jak by to było, gdyby go nie było. Na początku wymagał sporo pracy, bo roślinki były maleńkie,  przestrzeń ogromna, więc chwasty miały pole do popisu i to nie w przenośni. Teraz zarósł  i coraz mniej z nim kłopotu. Nie ma tu zresztą miniaturowych często, kolekcjonerskich roślin skalnych. To dla skalniakowych hobbystów. U mnie jest raczej to, co ma mi nie sprawiać większego kłopotu. Z wybrańców są dwie lewizje, ale małe to takie, że w ogóle nie widać, a kaprysi strasznie. Wiem, że są ich wielbiciela, ja nie. Skalniaka nie da się opisać. Skalniak należy oglądać.
Oto spojrzenie na środkową część. Za chwilę będzie burza.

A teraz bocznymi schodkami, nieco zarośniętymi, w górę.

Na górze gigantyczny głaz. Porastający go bluszcz przycinam, ale to walka z wiatrakami. Zachwyca mnie ten kontrast koloru, materii i faktur.

O pannie dziewannie samosiejce już pisałam chyba, ale warto ją pooglądać. A samo słowo "dziewanna"! Dla mnie jest w nim zawarte lato. Lato w słowie.

I jeszcze "trzy kolory" i "dwa kolory". Dzięki barwom, mimo niewielkiej ilości roślin kwiatowych na skalniaku jest kolorowo.

Tu skalniakowy miks z kamieniami i kwitnącą tawułą.

A kończąc spacer po tak zwanej "prawej skarpie" spójrzmy z bliska na cud natury, jakim jest kwitnąca lawenda z uwieszonymi na niej bielinkami.

 Kolejne części skalniaka nastąpią niebawem.
Pozdrawiam moich Gości lawendowo i niech takie motyklki... no, nie tylko na lawendzie...