Zadumana.

Maj trwał. Mało; maj się skończył, a tu nic... Bo kto widział, żeby w maju, zamiast fotografować, kontemplować, popadać w zachwyty, latać z konewkami, podlewać lipcowo i ratować, co się da. Upał. Sorry, taka zmiana klimatu? No to dziś, żeby blog nie zdychał z upałów, coś wspomnieniowego z wiosennych wyjazdów.

Lubię oglądać i podglądać cudze ogrody. Kto nie lubi, wszyscy lubimy, prawda? Czasem, gdy podglądam, mam ochotę wejść, zapytać, czy można, pogadać z ogrodnikami, ale nie robię tego, nie wiem, jak zostałoby to przyjęte.
Tych ogrodów nie podglądałam, a te oglądałam zaproszona, tak lubię najbardziej.

Ogród Jana.

Pod wielkim miastem, gdzie kiedyś diabeł mówił dobranoc i wstyd było powiedzieć, że się w ogóle tam było, powstało małe miasteczko, a w nim domki i domy z ogródkami i ogrodami.
Do domu Jana,  prowadzi arteria i trudno sobie wyobrazić, że nie tak dawno jeszcze była tu piaszczysta droga, a zamiast cukierkowych domków, zwykłe gospodarstwa zwykłych rolników.

Dom jest na samym końcu drogi, dalej sosnowy las.
Widok zza płotu

 Ogrodzenie... No thuje, ale przełamane innymi nasadzeniami, nie tworzą ostrokołu.

Zaproszenie.

I oglądanie.

Pytam, co robi, że te świerki takie zdrowe, ale widzę, że słowo "conica" nic Janowi nie mówi i dziwi się hasłu przędziorki.
Zwiedzam.

Przycięte, zadbane, będą kwiaty...

 Ładnie jest.

Nie przepadam za tymi formami brzóz, a ta mi się podoba.

Z drugiej strony.

Pod brzozą.

I niżej.

Kiedy gospodarz o tym drzewie mówi, że to daglezja i dziwi się, że nie, ja też przestaję się czemukolwiek dziwić.

Radzi się, co dosadzić na skalniaku.

A skalniak, jak skalniak, dużo gorsze oglądałam i radzę nie dosadzać niczego.

Hiacynty, właśnie kwitły hiacynty...

Ogród projektowała jakaś firma, hiacynty sadziła Kasia.
Idziemy na kawę do altany.

Pijemy kawę, a ja zastanawiam się, czy kiedykolwiek widziałam smutniejszy ogród i smutniejszego ogrodnika.
Tak tu miło, spokojnie, słonecznie... i smutno.

Bo nie ma z kim pić wina i kawy, bo nie ma już Kasi.
Minęły dwa lata, to trzecia samotna wiosna Jana i jest w nim tyle żalu za minionym, nie powiedzianym, nie przeżytym razem. Bo Jan pracował, pracował, pracował...
Można mieć wszystko i nie mieć niczego.
Pozostał pusty dom i ogród, który kiedyś był, bo był, a teraz jest oczkiem w głowie, bo tak kochała go Kasia...

Lubię tam jeździć, żeby pogadać i spojrzeć na to co się ma z właściwej perspektywy.

Ogród Magdaleny.

Już go pokazywałam, ale w innej odsłonie, a poza tym ogrody w stylu japońskim, to ogrody zadumy, więc ten kojarzy się z poprzednim, który pokazałam.

Na powitanie niezwykle rzadka odmiana miłorzębu, a w tle te biedne kikuty drzew, jak wszędzie.

Dalej magnolia. Magdalena wspomniała nazwę odmiany, ale wyleciała mi z głowy.

A szkoda, bo jest to najpiękniejsza według mnie odmiana.

Cienistość.

Perfekcja.

Sadzawka.

Rybki.

Klimaty.

Altanka.

Latarnia.

Ścieżki.

Niby kostka nie pasuje, a pasuje.

Marzenie z karmnika ościstego.

Detale.

Inne detale w innej części, inna historia..

A u mnie?
Jak pisałam - praca, praca, praca, upał, upał, upał. A co wypracowałam, pokażę, mam nadzieję niebawem.
Na koniec o wypowiedzi byłego ministra od dewastacji przyrody. Opowiadał o zaletach smakowych... gołębi grzywaczy. Oniemiałam. Jak można, jak można publicznie popisywać się, bo to był popis, swoim dnem?

To moje grzywacze ogrodowe.
Wyobrażacie sobie?
Pozdravka.